چالش «کشت بیابان» در استرالیا

به گزارش ایانا به نقل از بی‌بی‌سی، خشکسالی طولانی مدت، شرق استرالیا را فلج کرده و به منطقه گاندا بیشترین آسیب را وارد کرده است. شرایط امروز را می‌توان با بحران « هزاره خشکسالی » مقایسه کرد که این کشور را در سال 2000 سوزاند.

کنمس مجبور است برای حیواناتش یونجه گران‌قیمت تهیه کند و به صورت دستی به آنها غذا دهد. او مجبور شده نیمی از دام آنگوس سیاه و سی راس گوسفند خود را بفروشد.

عدم بارش یا میزان کم آن در ماه‌های اخیر باعث شده تا تمام ولز جنوبی نو به همراه 60درصد کویینزلند با بحران خشکسالی روبه‌رو شوند. کنمس می‌گوید: «شرایط آنقدر وخیم است که بعضی از کشاورزان به دام خود پوست پرتغال می‌دهند».

تصاویر چراگاه‌های سوخته و دام گرسنه، استرالیایی‌ها را به شدت ترسانده است. اسکات موریسون،‌ نخست‌وزیر جدید این کشور برنامه امدادرسانی برای جبران خشکسالی را یکی از «نیازهای فوری و مبرم امروز» می‌داند.

در هفته‌های اخیر، دولت فدرال اعلام کرده برای کشاورزان کمک‌های معیشتی مازاد در نظر گرفته که رقم کلی آن به یک میلیارد و سیصد میلیون دلار می‌رسد. این کمک‌ها شامل وام‌هایی می‌شوند که بهره پایینی دارند.

خشکسالی «از هر روشی قابل پیش‌بینی بود»

دوروتی مکلار، شاعر استرالیایی، کشورش را اینگونه توصیف می‌کند: «کشوری آفتاب‌سوخته، سرزمین خشکسالی و باران‌های سیل‌آسا». 70درصد اراضی استرالیا بایر یا نیمه‌بایر طبقه‌بندی شده‌اند. یعنی میزان بارش در سال در این زمین‌ها کمتر از 500 میلیمتر است.

بیش از نیمی از اراضی استرالیا برای تولید محصولات کشاورزی استفاده می‌شود. با این حال، در سال‌هایی که میزان بارش کافی باشد، میزان تولید محصولات نسبت به جاهای دیگر به میزان قابل توجهی پایین است.

بیشتر کشاورزان با بکارگیری از دانش و ابتکار درآمد مناسبی دارند؛ وقتی که شرایط مساعد است میزان بهره‌وری بالایی دارند و با ذخیره کردن پول، خوراک دام و فروش ذخایر انبارها برای خشکسالی برنامه‌ریزی می‌کنند.  

بقیه کشاورزانی که بهره‌وری کمتری داشته یا با شرایط سخت‌تری روبه‌رو هستند، از روش «کشت بیابان» استفاده می‌کنند- مشکلات بسیاری دارند اما اکثرا می‌توانند زندگی خود را بچرخانند. خیلی‌ها که مزارع خانوادگی خود را برای نسل‌ها نگه‌داری کرده نمی‌خواهند آن را ترک کنند.

جان دیلی، مدیر اجرایی اتاق فکر موسسه گراتان می‌گوید: «حقیقت این است که آب و هوای استرالیا بسیار متغیر است و با  خشکسالی‌های طولانی مدت همراه است. شرایط امروز غیرعادی نیست. اگر نتوانید از خشکسالی-که به روش‌های بسیاری قابل پیش‌بینی است-نجات پیدا نکنید باید از خودتان بپرسید چرا».

بسیاری از کشاورزان می‌گویند این بدترین خشکسالی است که تا به حال اتفاق افتاده. اما دیلی ادعا می‌کند که  با کشاورزانی که سوسبسیدهای حمل و نقل و وام‌های با بهره پایین و دیگر کمک‌های دولت را دریافت کرده نسبت به دیگر صاحبان کسب و کارها نباید رفتار متفاوتی داشت.

دیلی می‌گوید: «سوال اصلی اینجاست: چرا کشاورزی خاص است؟ بر اساس استدلال‌های منطقی اقتصادی قبلا هم دیده‌ایم که کارخانجات تولید خودرو و دیگر صنایع در استرالیا از بین بروند. در نهایت می‌توانیم به کشاورزانی که شرایط بدتری دارند کمک کنیم».

مزارع آینده

تغییرات اقلیمی باعث شده تا کشاورزان با چالش‌های بزرگتری روبه‌رو شوند. افزایش وقوع خشکسالی‌های شدید، کاهش بارش و غیربارور شدن زمین‌های زراعی از مشکلات آن‌ها هستند.

جول فیتسگیبون، سخنگوی کشاورزی حزب کارگر به موریسون هشدارمی‌دهد که اگر تغییرات اقلیمی را به عنوان فاکتوری در خشکسالی شناسایی نکند و به «کاهش و همگام شدن» با شرایط اتکا نکند کشاورزان از او ناامید خواهند شد.

بری پگسان، زیست‌شناس گیاهی در دانشگاه ملی استرالیا می‌گوید برای مقابله با چالش‌های پیش رو، کشاورزان نیاز به داده‌های اطلاعاتی درباره آب و هوا، خاک و بذرهای مقاوم در برابر خشکسالی دارند.   

کنمس می‌گوید که هیچ‌وقت خشکسالی به این بدی نبوده: «هیچ‌وقت ندیده بودم تمام منطقه خشک شده باشد». او همچنین اضافه می‌کند که خودکشی یکی از بزرگترین مشکلات در مناطق روستایی است: «کشاورزی نوعی قمار است. اما حالا هر روز دعا می‌کنیم تا باران ببارد. تا حالا که هیچ اتفاقی نیافتاده».