نابودی محیط‌های طبیعی و برپایی پارک‌های مصنوعی

فضای سبز تهران و چمن‌کاری آن هم زمانی که مسئولان از بحران آب سخن می‌گویند اندکی متناقض به نظر می‌رسد. هرروزه در فضای سبز بزرگراه‌ها و پارک‌ها قطره‌قطره منابع آبی مصرف می‌شوند تا ما به خشک‌سالی یک قدم نزدیک‌تر شویم، اما فضای سبز تهران طی این سال‌ها چه تغییری کرده و آیا این روند امیدوارکننده بوده است؟

بنابر اظهارنظر یکی از کارشناسان شهرداری تهران در سال 1385 که قالیباف وارد شهرداری شد، فضای سبز تهران 7.75 مترمربع بود و زمانی که آن را تحویل داد این فضا به 15.8 افزایش پیدا کرده بود.

این مقام مسئول که نمی‌خواهد نامش فاش شود، اضافه می‌کند: باید توجه داشت زمانی که از فضای سبز صحبت می‌کنیم تنها به فضای تهران محدود نمی‌شود، جنگل بالای اتوبان ارتش و جنگل‌کاری‌های صورت‌گرفته در اطراف تهران هم جزو این آمار هستند.

او دراین‌باره که سهم هریک از این مناطق در فضای سبز به چه میزان است، می‌گوید: آماری درباره تفکیک مناطق وجود ندارد، اما نکته مشخص این است که در منطقه 12 ما با کمبود فضای سبز روبه‌رو هستیم.

این کارشناس درباره گونه‌هایی که در این سال‌ها در تهران کاشته شده عنوان می‌کند: در سال‌های اول گیاهان فصلی و گل‌ها به‌واسطه در چشم بودن بیشتر کاشته شدند، اما به مرور رویه عوض شد و به سمت درخت‌کاری رفت.

او می‌افزاید: تبریزی، توت و زیتون در این سال‌ها در مناطق کاشته شدند، سرو نقره‌ای، زبان‌گنجشک، بید و درختچه‌ها مانند زرشک و... از دیگر گونه‌های کاشته‌شده در این سال‌ها بودند.

این کارشناس درعین‌حال عدم توجه به طراحی فضای سبز به‌عنوان نقطه‌ضعف این سال‌ها اشاره کرده و ادامه می‌دهد: موضوع طراحی فضای سبز و درختانی که ماندگاری داشته باشند در این سال‌ها مغفول باقی ماند. همچنین ما در موضوع بوستان‌ها طراحی‌های خلاقانه نداشتیم و نتوانستیم پارک‌های متفاوتی داشته باشیم و متأسفانه از طرح‌های نو هم حمایتی صورت نگرفت.

حسین آخانی استاد گیاه‌شناسی دانشگاه تهران در گفت‌وگو با «ایانا» عنوان می‌کند: در دوره ریاست قالیباف باغ‌های تهران را نابود کردند و به‌جای آن چند پارک ساختند.

او می‌افزاید: این باغ‌ها بخش قابل‌توجهی از فضای سبز تهران بودند که هزینه‌ای برای نگهداری آن‌ها وجود نداشت، اما اکنون به برج و آپارتمان تبدیل شده‌اند.

به گفته این استاد گیاه‌شناسی، هزینه‌ای که امروز برای پارک‌ها می‌شود بسیار زیاد است و از جیب شهروندان می‌رود، او می‌گوید: در پارک‌های بزرگ تعداد زیادی نگهبان و پرسنل به کار گرفته شدند که هزینه‌های زیادی را به شهر تحمیل کرد.

کاشت گیاهان وارداتی از دیگر انتقاداتی است که آخانی به این مدیریت شهری وارد می‌داند و بیان می‌کند: مصرف بالای آب و بروز پدیده سفیدبالک‌ها از تبعات این شیوه غیرکارشناسی بود. در واقع آن‌ها با از بین بردن محیط‌های طبیعی شهر و ایجاد پارک هیچ خدمتی به شهر نکردند.

نمونه چنین امری به گفته آخانی دره فرحزاد است، او بیان این مطلب می‌افزاید: پارک نهج‌البلاغه یک بوستان مصنوعی است که هزینه سنگینی برای نگهداری آن می‌پردازیم درحالی‌که نگهداشت آن به شکل طبیعی این تبعات را برای ما نداشت./