چطور کره جنوبی از پسماند غذایی به شیوه مؤثر استفاده می‌کند؟

به گزارش ایانا به نقل از روزنامه نیویورک‌تایمز، در این کشور، بخش عمده ته‌مانده‌های غذا تبدیل به خوراک حیوانات، کود و سوخت برای گرمایش خانه‌ها می‌شود. پسماند غذایی یکی از بزرگ‌ترین عوامل تغییرات آب و هوایی است، نه‌تنها به علت انتشار متان بلکه به‌این‌علت که انرژی و منابعی که برای تولید و انتقال به‌کاربرده می‌شود نیز به هدر می‌روند.

این سیستم در کره جنوبی که حدود 90 درصد مواد غذایی دور ریخته شده را از محل‌های دفن زباله و زباله‌سوز به دور نگه می‌دارد، توسط دولت‌های سراسر جهان موردمطالعه قرارگرفته است. مقامات چین، دانمارک و جاهای دیگر از تأسیسات کره جنوبی بازدید کرده‌اند. سخنگوی اداره بهداشت شهر نیویورک گفت که این شهر که تمام ساکنان خود را ملزم می‌کند تا ضایعات غذایی خود را تا فصل پاییز از زباله‌های دیگر جدا کنند، سال‌هاست که سیستم کره‌ای را زیر نظر گرفته است.

درحالی‌که تعدادی از شهرها برنامه‌های مشابهی رادارند، اما تعداد کمی از کشورهای جهان همان کاری را انجام می‌دهند که کره جنوبی در مقیاس ملی انجام می‌دهد. «پل وست»، دانشمند ارشد Project Drawdown (یک گروه تحقیقاتی که راه‌های کاهش انتشار کربن را مطالعه می‌کند) گفت که این به دلیل هزینه زیاد است. اگرچه افراد و مشاغل برای دور ریختن ضایعات مواد غذایی هزینه کمی می‌پردازند اما طبق گفته وزارت محیط‌زیست کره جنوبی، این برنامه سالانه حدود 600 میلیون دلار برای کشور هزینه دارد.

بااین‌وجود، وست و دیگر کارشناسان می‌گویند که باید از این شیوه تقلید کرد. او گفت: نمونه کره جنوبی کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای را در مقیاس بزرگ‌تر ممکن می‌کند.

زمین‌های کوهستانی کره جنوبی دست و پای مسئولان را در مورد اینکه چه تعداد محل دفن زباله می‌توان ایجاد کرد و تا چه حد آن‌ها می‌توانند از مناطق مسکونی فاصله داشته باشند، بسته است. در سال 1995، دولت طرح بازیافت اجباری کاغذ و پلاستیک را اجرا کرد، اما دفن ضایعات مواد غذایی به همراه سایر زباله‌ها ادامه یافت.

«کی یونگ یو» محقق مؤسسه سئول گفت: حمایت سیاسی از تغییر این شرایط ناشی از شکایت افراد ساکن در نزدیکی محل‌های دفن زباله بود که از بوی زباله‌ها ناراضی بودند. ازآنجایی‌که خورش جزء اصلی غذای کره‌ای‌ها است، غذاهای دور ریخته شده آب زیادی دارند که دارای حجم بیشتری هستند و بوی بدتری را متصاعد می‌کند.

از سال 2005، ارسال ضایعات مواد غذایی به محل‌های دفن زباله غیرقانونی شد. دولت‌های محلی امکانات فراوانی را برای پردازش زباله‌ها ساختند. مصرف‌کنندگان، صاحبان رستوران‌ها، رانندگان کامیون و سایر افراد بخشی از شبکه‌ای هستند که آن‌ها را جمع‌آوری کرده و به چیز مفیدی تبدیل می‌کنند.

مالک یک رستوران در منطقه دوبونگ در شمال شهر سئول می‌گوید: برای هر 20 لیتر غذایی که دور می‌ریزد، حدود دو هزار و 800 وون کمی بیش از 2 دلار می‌پردازد.

تمام‌روز، پسماندها به داخل سطلی در آشپزخانه ریخته می‌شوند و در زمان بسته شدن رستوران وی آن‌ها را در سطل مخصوص بیرون خالی می‌کند. روی درب سطل، برچسبی زده‌شده که نشان می‌دهد مالک رستوران هزینه دفع را پرداخت کرده است.

صبح روز بعد شرکت‌های استخدام‌شده آن سطل‌ها را خالی می‌کنند. «پارک میونگ جو» و گروهش که مسئول این کار هستند، ساعت پنج صبح شروع به چرخیدن در خیابان‌ها می‌کنند، برچسب‌ها را از روی سطل‌ها برمی‌دارند و محتویات آن را در مخزن کامیون خود می‌ریزند.

آن‌ها هرروز به‌جز یکشنبه‌ها کار می‌کنند. پارک گفت: حتی یک روز تأخیر، باعث انباشته شدن مقادیر زیادی زباله می‌شود.

حوالی ساعت 11 صبح، آن‌ها به مرکز پردازش دوبونگ می‌رسند، جایی که آشغال‌ها تخلیه می‌شوند.

زباله‌ها (استخوان، دانه، پوسته) با دست تفکیک می‌شوند. (کارخانه دوبونگ یکی از آخرین نمونه‌هایی است که در این مرحله مکانیزه نشده است). یک تسمه‌نقاله زباله‌ها را به سمت یک خردکن می‌برد که آشغال‌ها را به قطعات کوچک تبدیل می‌کند. هر چیزی مانند کیسه‌های پلاستیکی که به‌راحتی خرد نمی‌شود، فیلتر و سوزانده می‌شوند.

سپس ضایعات پخته و آبگیری می‌شوند. رطوبت وارد لوله‌های منتهی به تصفیه‌خانه آب می‌شود، جایی که مقداری از آن برای تولید زیست‌گاز استفاده می‌شود. بقیه تصفیه‌شده و داخل یک مسیل نزدیک تخلیه می‌شود.

چهار ساعت پس از رسیدن زباله‌ها به مرکز فرآوری آنچه از آن‌ها باقی می‌ماند، پودری خشک و قهوه‌ای ‌رنگ است که بوی خاک می‌دهد. «سیم یون سیک» مدیر این مرکز، گفت: این مکمل غذایی برای جوجه‌ها و اردک‌ها، سرشار از پروتئین و فیبر است و به هر مزرعه‌ای که آن را بخواهد داده می‌شود.

زیست‌گاز به یک شرکت محلی فروخته می‌شود که برای گرم کردن سه هزار خانه در شهر گویانگ استفاده می‌شود. ماده جامدی که باقی می‌ماند با خرده چوب‌ها ترکیب می‌شود تا کود ایجاد و به‌صورت رایگان ارائه شود.

محققان دریافتند هر تن ضایعات غذایی که در محل دفن زباله از بین می‌رود، گازهای گلخانه‌ای معادل 362 کیلو دی‌اکسید کربن منتشر می‌کند. «لی چانگ گی» مهندس کارخانه گویانگ گفت: تبدیل آن به زیست‌گاز باعث کاهش آن به نصف می‌شود.

بااین‌حال منتقدان اشاره دارند که برنامه کره جنوبی نتوانسته به یکی از اهدافش که کاهش دورریز غذا توسط مردم بوده، دست پیدا کند.

این سیستم همچنین نقص‌های دیگری دارد. در برخی از مناطقی که کارخانه‌های دفع زباله وجود دارد، برخی مردم از بوی بد شکایت کرده و گفتند که به‌این‌علت حتی نمی‌توانند در پنجره خانه‌شان را باز کنند.