طعم میوه‌‌های ممنوعه زیر دندان تلویزیون

خب! تا اینجای کار نویسنده ظاهرا با توجه به کارکردهای دراماتیک چنین ایدهای در قصه بیتقصیر بوده؛ شاید اقدام کارگردان را هم در قبال به تصویر کشیدن این میوههای ممنوعه و قاچاقی وارد شده، بتوان غیرعمد تشخیص داد و با اغماض به آن نگریست. مشکل اصلی، اما از جایی آغاز می‌شود که مدیران صدا و سیما بدون توجه به تبعات به نمایش گذاشتن تصاویر کنجکاوی برانگیز این دست میوه‌‌ها روی اقشار مختلف بینندگان و بی‌هیچ اقدام توضیحی برای آگاه‌سازی آنان حتی زحمت تذکر به سازندگان را هم به خود نمی‌دهند! در واقع برنامه‌سازان مذکور بی‌شک بی‌اطلاع از قاچاق بودن این دست میوه‌های ناآشنا و قطعا اشتها برانگیز برای تماشاگرانی که دستشان به دهانشان می‌رسد، با فراغ بال آنها را در سریال خود به نمایش می‌گذارند. حتی مذمتی که در ادامه سکانس مذکور هم از سوی اعضای فامیل نسبت به خرید این میوه‌های عجیب مطرح می‌شود، بیش از آنکه در زیر لایه خود در راستای تنویر افکار عمومی نسبت به تاثیرات منفی استقبال از آنها بر تولید و دسترنج کشاورزان داخلی باشد، یک تاکتیک شخصیت پردازانه در جریان درام است.

ناظر پخش و مدیران مربوطه هم بی‌اعتنا به بار روانی پخش چنین صحنه‌هایی، نه تنها از وظیفه خود برای  معرفی یک مشاور به سازندگان جهت دست کم نحوه صحیح انعکاس این ماجرا در دل روایت غافل مانده‌اند، بلکه خواه ناخواه به ترویج مصرف این محصولات خارجی دامن زده‌اند.

البته خواننده این سطور می‌تواند خود را حتی صرفا محق به مصرف محصولات کشاورزی خارجی بداند و ذائقه‌اش را همخوان با میوه‌های قاچاق تنظیم کند، ولی انصافا این منطق به دلیل رابطه مستقیمش بر ورشکستگی کشاورزان داخلی چیزی جز یک بی‌تفاوتی لطمه زننده است؟! ضمن اینکه حرکت در موازات این تصمیمِ مخالف با منافع ملی و نیز کمک به رشد و اپیدمی شدن آن در واقع همان گام برداشتن در جهت تخریب حاصل تلاش کشاورزان داخلی است.

بویژه وقتی بدانیم در سایر برنامه های صدا و سیما که هم ارزش با سریال مذکور در سطح جامعه و افکار عمومی اثر گذارند، هیچگاه برنامه‌هایی در جهت پشتیبانی از محصولات کشاورزی داخلی و روشنگری نسبت به نتایج مهم حمایت مصرف کنندگان از آنها مجال پخش نمی‌یابند.

در واقع اگر این دو کفه به تناسب یکدیگر قرار داشتند، می‌شد به نوعی نمایش تصاویر میوه‌های قاچاق را در دل یک سریال پربیننده و بنا به ضرورت های روایت هضم کرد. حال آنکه تماشاگر این تصاویر، خاصه اگر در رده سنی‌ای باشند که تفننی به قضیه نگاه کنند، بیشتر تحت تاثیر آن قرار خواهند گرفت.

در شرایطی که وزارت جهاد کشاورزی بارها بر ممنوعیت واردات انواع میوه به دلیل بالا بودن میزان و تنوع تولید این محصولات، مخاطرات قرنطینه‌ای و بهداشتی و در وهله مهمتر، لطمه آنها به بازار محصولات داخلی پافشاری کرده، اما اهمیت این مسئله هنوز برای سایر نهادها،سازمان‌ها و مراجع ذی‌ربط به نظر روشن نشده است.همین می‌شود که بازار میوه‌های قاچاق آن هم با وجود تنوع و کیفیت الحق بالای اغلب تولیدات زراعی داخلی، متاسفانه رونق بیشتری گرفته است.

 میوه‌هایی نظیر آووکادو، پاپایا، دراگون‌فروت (پیتایا)، منگوستین، گریپ فروت و گواوا (زیتون استوایی)، گارسینیا کامبوجیا، لیچی، کیوانو، دوریان فروت، کنار هندی، نارگیل سبز، استار فروت، رامبوتان و ... که شاید خیلی‌هایشان بر خلاف مذاق ایرانی ارزش یک بار امتحان کردن را هم نداشته باشند، اما به ضرب قاچاق در بازار میوه ایران قابل تهیه هستند. میوه‌هایی گران و تجملاتی که هر روز جیب قاچاقچیان را بیش از پیش پر و از آن سو جیب کشاورزان زحمتکش داخلی را خالی می‌کنند.

تاسف آورتر اینکه برخی دیگر از این دست محصولات که نمونه‌های باکیفیت‌تر آنها در داخل تولید می‌شود، هنوز به دلیل تبلیغات و اطلاع‌رسانی محدود، برای مردم شناخته شده نیستند. مثلا خیلی از مصرف کنندگان هنوز شاید ندانند که ایران در منطقه چابهار محصول انبه بسیار لذیذ و خوش طعمی را کشت می‌کند.حال آنکه این روزها در سطح خیابان‌های پایتخت شاهد عرضه انبه پاکستانی توسط وانت بارها به نام محصولی باکیفیت هستیم که خریدار هم دارد!

خریدار گلابی چینی، سیرچینی، تمر هندی، نارنگی پاکستانی و پرتقال مصری اگر به تولید نمونه های مرغوب داخلی در این زمینه واقف باشد و بداند خرید محصول مشابه داخلی چه بلایی بر سر کشاورزان داخلی می آورد،بی تردید از تصمیم خود منصرف خواهد شد.

تحقق این اتفاق و فرهنگ سازی برای اصلاح رفتار مصرف کنندگان بیش از همه می ‌واند از سوی رسانه همه گیری مثل صدا و سیما و برنامه سازانش صورت گیرد. وظیفه ای که فعلا در جریان انجام آن شاهد اقدام مفید،موثر و قابل اشاره ای نیستیم.

توضیح:می‌توانید ویدئوی مربوط به سکانس مورد اشاره در ابتدای نوشته حاضر را که ضمیمه خبر شده تماشا کنید.