برنامه مدیریتی سازمان ملل برای بهبود وضعیت تنوع زیستی

به گزارش ایانا به نقل از تارنمای برنامه محیط زیست سازمان ملل متحد، به‌دنبال تصویب تاریخی «چارچوب جهانی تنوع زیستی کونمینگ-مونترال» توسط 196 کشور در پانزدهمین نشست همایش احزاب در مونترال کانادا در دسامبر گذشته، امسال روز جهانی تنوع زیستی با موضوع «از توافق تا اقدام: بازسازی تنوع زیستی» همراه شده است.

این چارچوب که برای متوقف کردن خسارت‌ها به طبیعت ارائه شده، یک توافق مهم تلقی می‌شود. از جمله اینکه اهداف جهانی تا سال 2030 و پس از آن برای حفاظت و استفاده پایدار از تنوع زیستی به دست آید در عین اینکه از حقوق مردمان بومی و جوامع محلی حفاظت شود.

کارشناسان می‌گویند که منابع مالی، اراده سیاسی و سیاست‌گذاری قوی برای اجرای موفقیت‌آمیز این چارچوب کاری مهم خواهد بود، به این معنا که به یک رویکرد کلی در جامعه بین‌الملل نیاز است.

اینگر اندرسن، مدیر اجرایی برنامه محیط زیست سازمان ملل متحد (UNEP) می گوید: تنوع زیستی شبکه پیچیده ای است که وجود انسان به آن وابسته است. چارچوب تنوع زیستی کونمینگ-مونترال طرح جهانی ما برای اصلاح این شبکه و حفظ تمام حیات روی زمین، از جمله بشر است. تنها هفت سال برای اجرای این چارچوب کاری کافی است، همه ما باید هم اکنون اقدام کنیم و ما باید تا زمانی که شبکه زندگی ما ایمن شود به فعالیت خود ادامه دهیم.

از آنجایی که وضعیت طبیعت و فواید آن با سرعت بی‌سابقه‌ای در سراسر جهان رو به وخامت می رود، روز تنوع زیستی یادآور نیاز فوری برای انجام اقدام در سیستم‌های غذایی، حفاظت مالی و اکوسیستم و احیای آن به‌منظور مقابله با بحران طبیعت است.

اکوسیستم‌ها ثبات زمین را تضمین می‌کنند. آنها اکسیژن تولید می‌کنند، آب آشامیدنی را تامین می‌کنند و آب و هوا را تنظیم می‌کنند. اکوسیستم‌های سالم همچنین خدمات مهمی از جمله داروهای طبیعی، گرده افشانی و خاک حاصلخیز برای تولید مواد غذایی به بشر ارائه می‌دهند.

اما طبیعت چه در خشکی و چه در دریا سریع‌تر از هر زمان دیگری در تاریخ رو به زوال است و تخمین زده می‌شود که یک میلیون گونه جانوری و گیاهی در معرض انقراض هستند.

برای جلوگیری از تلف شدن تنوع زیستی در مقیاس بزرگ و از هم گسیختگی اکوسیستم، این چارچوب کاری خواستار حفاظت و مدیریت موثر دست کم 30 درصد از زمین‌ها، آب‌های درون مرزی، مناطق ساحلی و اقیانوس‌های جهان و همچنین احیای 30 درصد از اکوسیستم‌های تخریب شده تا سال 2030 است.

سیستم های غذایی بیشترین سهم در تغییر کاربری زمین و تبدیل زیستگاه را به خود اختصاص می‌دهند. آنها عامل شماره یک از دست دادن تنوع زیستی هستند و مسئول 80 درصد از جنگل‌زدایی‌ها و 70 درصد از مصرف آب شیرین هستند.

این چارچوب خواستار مدیریت پایدار مناطق تحت کشاورزی، آبزی پروری و جنگل، کاهش ضایعات جهانی مواد غذایی و کاهش قابل توجه در مصرف بیش از حد و تولید زباله است.