جای خالی تکنولوژی‌های نوین در مزارع ایران

تهران-ایانا-کشاورزی، امروز برای بقا می‌جنگد، آن هم در روزگاری که یک روز بحران آب روز دیگر خشکسالی و تغییرات اقلیمی سنگی جلوی پایش می اندازند. با وجودی که کشاورزی در سایر نقاط جهان با سرعتی شگفت انگیز پیش به سوی کشاورزی هوشمند و استفاده از فناوری‌های نوین پیش می‌رود، کشاوزی ما همچنان اسیر روش‌های قدیمی و حتی منسوخ شده‌ مانده  و فناوری‌های نوین هنوز جایگاه خود را به درستی پیدا نکرده‌ است. از میان بردن  خلاء فناوری بیش از هر زمان دیگری  لازم است؛ چراکه که استفاده از فناوری‌های نوین نه تنها به ما در مدیریت منابع و افزایش بهره‌وری مدد می‌رساند، بلکه می‌تواند موتور محرک تامین امنیت غذایی هم باشد.

استفاده از فناوری‌های نوین می‌تواند برگ برنده در دستان کشاورز نیز باشد. به این خاطر که این سیستم‌ها به کشاورزان کمک می‌کنند با اطلاعات دقیق و به‌موقع، تصمیمات بهتری بگیرند و ضمن کاهش هزینه‌ها، تولید خود را در بلندمدت پایدار نگه دارند.

فناوری‌های نوین به مجموعه‌ای از ابزارها، روش‌ها و سیستم‌های مدرن گفته می‌شود که با بهره‌گیری از دانش روز، به بهبود فرایند کاشت، داشت و برداشت محصولات کمک می‌کند و شامل حوزه‌هایی مانند اینترنت اشیا، هوش مصنوعی، رباتیک، بیوتکنولوژی و سیستم‌های نوین آبیاری می‌شود. همچنین استفاده از فناوری، منجر به افزایش سرعت و دقت در کلیه مراحل تولید محصولات کشاورزی می‌شود.

در روش‌های سنتی، کشاورزان بیش از هر چیز به تجربه شخصی و دانش بومی متکی هستند؛ در حالی‌که در روش‌های مدرن، داده‌ها و ابزارهای تحلیلی جایگزین حدس‌وگمان و روش‌های آزمون‌وخطا شده‌اند. با ورود فناوری‌های دیجیتال به مزارع، فرایندهای کشاورزی از یک فعالیت تجربی، به یک فعالیت سیستمی  تبدیل شده است.

گفتنی است کشاورزی ایران به‌دلیل تنوع اقلیمی و پتانسیل بالای تولید، بستر مناسبی برای رشد فناوری‌های نوین محسوب می‌شود. اما پرواضح است که موانع بسیاری گریبان‌گیر بخش کشاورزی ما در ایران برای رسیدن به کشاورزی هوشمند و استفاده از فناوری های نوین است. که از میان انبوه این موانع می‌توانیم به این موارد اشاره کنیم که پیاده‌سازی سیستم‌های هوشمند و تجهیزات مدرن، نیازمند سرمایه‌گذاری‌های اولیه زیادی است که برای بسیاری از کشاورزان کوچک و متوسط، دشوار یا غیرممکن است. همچنین در دسترس نبودن پایدار به اینترنت پرسرعت در مناطق روستایی و کمبود متخصصین حوزه فناوری اطلاعات، روند دیجیتالی‌شدن کشاورزی را کند می‌کند.  درعین حال، زیرساخت‌های مخابراتی و لجستیکی ضعیف در برخی مناطق ایران، مانع از پیاده‌سازی جامع سیستم‌های هوشمند می‌شود. به علاوه  بسیاری از کشاورزان، به‌دلیل آشنایی نبودن با مزایای فناوری‌های نوین یا ترس از خطرپذیری و هزینه‌های بالا، در پذیرش روش‌های جدید مقاومت می‌کنند. در این میان، دولت و بخش خصوصی نقشی کلیدی دارند تا با ایجاد بسترهای حمایتی و زیرساختی، زمینه را برای پذیرش و گسترش فناوری فراهم کنند. سرمایه‌گذاری در بخش تحقیقات و آموزش کشاورزان، به‌عنوان مهم‌ترین اقدام، می‌تواند مسیر ایران را به‌سوی کشاورزی پایدار و فناورانه هموار سازد.

خبرنگار، صبا طاهری