پرریزی مصنوعی و طبیعی؛ دو مسیر متفاوت در مدیریت طیور
پرریزی در طیور تخم‌گذار فرایندی بازسازی‌کننده است که با هدف تجدید قوای بدن و آغاز دوباره تخم‌گذاری انجام می‌شود و می‌تواند به‌صورت طبیعی یا تحت مدیریت انسان رخ دهد. تفاوت میان پرریزی طبیعی و مصنوعی بر سلامت پرنده، کیفیت تولید و بهره‌وری اقتصادی تأثیرگذار است و انتخاب میان آن‌ها به اهداف و شرایط تولید بستگی دارد.
تهران-ایانا- پرریزی مرحله‌ای ضروری در چرخه زندگی طیور تخم‌گذار است؛ دوره‌ای که در آن بدن مرغ بازسازی ،می‌شود تا دوباره با کیفیت بهتر تخم‌گذاری را آغاز کند. اما این فرایند می‌تواند به‌صورت طبیعی یا با دخالت و مدیریت انسان انجام شود. هر یک از این روش‌ها پیامدهای متفاوتی بر سلامت طیور، کیفیت تولید و هزینه‌های اقتصادی دارند.
به گزارش ایانا، انجمن صنفی خوراک دام و طیور ایران در گزارشی به موضوع پرریزی در طیور پرداخته و می‌نویسد: پرریزی در طیور تخم‌گذار با هدف تجدید قوای بدن و نوسازی پرها انجام می‌شود. در پرریزی طبیعی، این اتفاق بدون دخالت انسان و به‌صورت تدریجی رخ می‌دهد. طیور معمولاً پس از ۱۲ تا ۱۴ ماه وارد این دوره می‌شوند. در این مرحله، پرهای قدیمی می‌ریزند و پرهای جدید جایگزین می‌شوند، مصرف خوراک و وزن بدن کاهش می‌یابد و تخم‌گذاری موقتاً متوقف می‌شود. نتیجه این روند بازسازی طبیعی، بهبود سلامت کلی بدن و شروع دوباره تولید با کیفیت بهتر است. این روش با ریتم زیستی پرنده هماهنگ بوده و سلامت بلندمدت آن را تضمین می‌کند.
در ادامه این گزارش آمده است: در مقابل، پرریزی مصنوعی با هدف افزایش بازدهی و مدیریت اقتصادی طیور انجام می‌شود. در این روش، تولیدکننده با کنترل خوراک و نور، پرنده را وارد دوره استراحت اجباری می‌کند. این اقدام باعث بازسازی سریع ذخایر بدنی شده و مرغ برای یک چرخه تولید دوم آماده می‌شود. هرچند این روش با افزایش هزینه خوراک و مدیریت همراه است، اما در نهایت به تولید بیشتر و کیفیت بهتر تخم‌مرغ منجر می‌شود و عمر اقتصادی گله را افزایش می‌دهد.
در نهایت، پرریزی طبیعی روشی آرام، زیستی و هماهنگ با نیازهای بدنی پرنده است؛ درحالی‌که پرریزی مصنوعی ابزاری اقتصادی برای افزایش بهره‌وری تولید محسوب می‌شود. انتخاب میان این دو روش به اهداف تولید و شرایط طیور بستگی دارد.
خبرنگار، صبا طاهری
دیدگاه تان را بنویسید