مطالعات جدید نشان داد:
کاشت درخت، گزینه مناسبی برای کاهش آلودگی هوا ناشی از سوختهای فسیلی نیست
یک مطالعه جدید نشان میدهد که کاشت گیاهان و جذب دی اکسید کربنی که از جو جذب میکنند، نمیتواند گزینه مناسبی برای مقابله با انتشار آلایندههای ناشی از سوختهای فسیلی باشد.
یک مطالعه جدید نشان میدهد که کاشت گیاهان و جذب دی اکسید کربنی که از جو جذب میکنند، نمیتواند گزینه مناسبی برای مقابله با انتشار آلایندههای ناشی از سوختهای فسیلی باش د.
به گزارش ایانا از ساینس دیلی ، کاشت گیاهان و سپس ذخیره دی اکسید کربنی که از جو جذب میکنند به عنوان آخرین گزینه- در صورت ناکامی اساسی در کاهش انتشار آلایندهها- باید در ابعاد بسیار وسیع انجام گیرد که این امر ممکن است اکوسیستمهای طبیعی را بر هم بزند یا تولید غذا را کاهش دهد. با این حال رشد زیست توده در جاهایی که به درستی انتخاب شوند، همراه با آبیاری فراوان یا بارورسازی میتواند به سیاستهای اقلیمی در حذف سریع و قاطعانه آلایندهها برای رسیدن به ثبات اقلیمی کمتر از دو درجه سلسیوس کمک کند .
لنا بویسن از موسسه تحقیقات تاثیرات اقلیمی در پوتسدام آلمان و پژوهشگر اصلی در این تحقیق که در مجله انجمن جغرافیای آمریکا به نام Earth's Future چاپ شده میگوید: اگر به سوزاندن زغال و نفت به شیوه کنونی ادامه بدهیم، بعدها از بیعملی خود پشیمان شویم، میزان گازهای گلخانهای که باید از جو خارج کنیم تا آب و هوا را تثبیت کنیم، بسیار بیشتر از آن است که بتوان آن را مدیریت کرد. گیاهان، دی اکسید کربن را از جو جذب میکنند تا با کمک آن ریشهها، ساقهها و برگهای خود را بسازند. این یک روش حذف دی اکسید کربن با تکنولوژی پایین است که میتوان آن را با روشهای دارای تکنولوژی بالای ذخیره کربن، ترکیب کرد .
سه سناریو: ادامه روش معمول؛ راهکارهای بیانیه پاریس یا اقدامات بلندپروازانه برای کاهش دی اکسید کربن
بویسن میگوید: " حتی اگر بتوانیم از گیاهان پر بازدهی مثل درختان صنوبر یا علف جایگزین (Switchgrass) استفاده کرده و 50 درصد از کربن را در زیست توده آنها ذخیره کنیم، با ادامه شیوههای کنونی و استفاده افسار گسیخته از سوختهای فسیلی، حجم وسیع درختکاری مورد نیاز برای تثبیت افزایش دما به زیر دو درجه سانتی گراد، میتواند پیامدهای مخرب زیست محیطی به بار آورد". دانشمندان برآورد میکنند که حجم فرضی درختکاری مورد نیاز، در واقع به طور کامل، در سراسر جهان، جایگزین اکوسیستمهای طبیعی میشود.
اگر انتشار دی اکسید کربن در راستای دستورالعملهای ملی کنونی بر اساس توافقنامه آب و هوایی پاریس کاهش یابد، حجم زیست توده تا اواسط قرن برای جذب باقیمانده دی اکسید کربن انتشار یافته از هوا هنوز بسیار زیاد خواهد بود. در این سناریو، اکوسیستمهای طبیعی در مناطق حاصلخیز را که بیش از یک سوم جنگلهای کنونی کره زمین است را جایگزین میکنند. بیش از یک چهارم از زمینهایی که در حال حاضر برای کشاورزی استفاده میشود، باید به درختکاری اختصاص یابد که اینکار میتواند امنیت غذایی را در سطح جهانی به مخاطره بیندازد.
تنها کاهش بلندپروازانه انتشار آلایندهها و پیشرفتهایی که در تکنیکهای مدیریت زمین بین سالهای 2005 تا 2010 بهدست آمده ممکن است راه حل این مساله باشد. اما حتی در این سناریوی تهاجمی برای تثبیت آب و هوا، احتمالا تنها با استفاده از آب و کود فراوان و ماشین آلات با تکنولوژی بالای ذخیره کربن که 75 درصد از دی اکسید کربن متراکم را جذب میکند، قادر خواهیم بود تا سال 2100 افزایش گرمای زمین را در حدود 2 درجه سانتی گراد نگه داریم. برای رسیدن به این هدف، تکنولوژیهای کاهنده انتشار کربن حاصل از کاشت، برداشت، حمل و نقل و حفظ زیست توده و بهویژه جذب و ذخیره بلند مدت کربن باید در سراسر جهان پیشرفت کند .
توجه به همه اقدامات ممکن به جای انتظار برای بهترین راه حلها
ولفگانگ لوخت نویسنده همکار این تحقیق میگوید: "ما به عنوان دانشمند در حال بررسی همه احتمالات ممکن هستیم و فقط به دنبال احتمالات مثبت نیستیم. آنچه در بدترین حالت اتفاق میافتد نابودی وسیع و شکست در سیاستهای کاهش تغیرات اقلیمی است؟ آیا گیاهان هنوز به ما اجازه میدهند که آب و هوا را در وضعیت بحرانی تثبیت کنیم؟ پاسخ منفی است. هیچ راه حل دیگری برای کاهش موفقیت آمیز وجود ندارد. در این سناریو گیاهان (اگر که به خوبی مدیریت شوند) میتوانند به صورت بالقوه یک نقش محدود اما مهم بازی کنند". این دانشمندان عملی بودن کاشت زیست توده و حذف دی اکسید کربن از بیوسفر را بررسی کردند. برای این منظور، آنها از شبیه سازیهای کامپیوتری کاشت گیاهان در سطح جهانی استفاده کردند .
تا کنون کاشت زیست توده به منزله ابزاری برای حذف دی اکسید کربن را روشی مطمئن، به صرفه و موثر میدانستند. تیم لنتون از دانشگاه اکستر انگلیس و همکار این تحقیق میگوید: "مطالعات ما نشان داد که حذف کربن از طریق بیوسفر را نمیتوان به عنوان آخرین گزینه برای جلوگیری از تغییرات اقلیمی به کار برد. در عوض ما اکنون باید به جای منتظر ماندن برای بهترین راه حلها، از همه روشهای ممکن استفاده کنیم. کاهش مصرف سوختهای فسیلی یک پیش شرط برای تثبیت آب و هواست اما ما همچنین نیاز داریم که از مجموعهای از گزینهها از جنگل کاری در زمین های لم یزرع تا کشاورزی با شخم حداقلی و سیستمهای آبیاری کارآمد تا جلوگیری از هدررفت مواد غذایی استفاده کنیم.
هانس یواخیم شلنهوبر، مدیر PIK و نویسنده همکار این مقاله میگوید: "در نمایشنامه تغییرات اقلیمی که همینک بر روی صحنه بزرگی به نام زمین اجرا میشود، حذف دی اکسید کربن، ابرقهرمانی نیست که سرانجام روز بعد از اینکه همه راهها به شکست انجامید، ما را نجات میدهد. بلکه همچون یکی از بازیگران فرعی است که باید از همان ابتدا وارد کارزار شود؛ در حالی که نقش اصلی بر عهده بازیگری به نام کاهش آلایندههاست. پس این یک پیام مثبت است؛ ما میدانیم چه باید بکنیم: باید به سرعت استفاده از سوخت های فسیلی را قطع کنیم و در کنار آن از روشهای مختلف حذف دی اکسید کربن استفاده کنیم. ما میدانیم که چه زمانی باید این کار را بکنیم: هم اکنون.
اگر این کار را انجام دهیم، درمییابیم که هنوز ممکن است با محدود کردن افزایش دما به زیر دو درجه سلسیوس، از انبوه خطرات اقلیمی اجتناب کنیم./
ترجمه: محسن حدادی
L-960302-01
دیدگاه تان را بنویسید