بمب ساعتی سمی: چرا باید با مصیبت جهانی پلاستیک مقابله کنیم؟

بحران زباله‌های پلاستیکی به طور فزاینده رو به وخامت است. سالانه میلیون‌ها تن از این زباله‌ها وارد طبیعت می‌شود و مشکلات زیست محیطی را تشدید می‌کند. تجزیه پلاستیک در طبیعت قرن‌ها به طول می‌انجامد؛ از این رو بازنگری در تولید و استفاده از این محصولات ضروری است .

به گزارش ایانا از گاردین ، ازگودال ماریانا تا کف اقیانوس منجمد شمالی؛ از سواحل گرمسیری تا سواحل قطبی؛ همه جا به چشم می‌خورد. در حیات وحش، غذاهای دریایی، نمک دریایی و حتی روی سطح کره مریخ هم هست. دنیا به مصیبتی به نام "پلاستیک" دچار شده است. هر ساله نزدیک به 12 میلیون تن پلاستیک وارد اقیانوس‌های جهان می‌شود (یعنی هر سه تا ده ثانیه یک تن) و این زباله‌ها به جایی که "دور" خوانده می‌شود، نمی‌روند .

پلاستیک به محض ورود به اقیانوس‌ها و پیش از آنکه پرنده‌ای یا نهنگی آن را ببلعد، می‌تواند سال‌ها یا حتی چند دهه روی آب شناور بماند. تا آن زمان ممکن است ده‌ها هزار کیلومتر جابجا شود و پیوسته آلودگی‌های آب دریا را مانند یک اسفنج در خود جذب کند. وقتی جانوری پلاستیک را می‌بلعد، مواد شیمیایی سمی می‌تواند وارد بافت‌های بدن او شود و عواقب بالقوه خطرناکی به بار آورد .

اما اغلب، آب دریا پلاستیک‌ها را به سواحل می‌آورد. قطعاتی با اندازه‌های متفاوت از اندازه یک دانه شن تا قطعات بزرگ پلاستیکی که از عرشه کشتی‌ها یا بر اثر طوفان یا دفع زباله‌ها در آب‌ها، به دریا راه یافته‌اند، سواحل را آلوده می‌کند. در سواحل، قطعه‌های پلاستیکی می‌تواند لاک پشت‌ها را دچار مشکل کند؛ خرچنگ‌ها را به دام اندازد و دسترسی سایر جانوران ساکن سواحل به شن‌ها را مختل کند. پیوسته به حجم پلاستیک‌ها افزوده می‌شود. بیش از 350 میلیون تن پلاستیک هر ساله تولید می‌شود و این میزان دائما رو به افزایش است. اگر واکنشی انجام ندهیم، بحران زباله‌های پلاستیکی پیوسته رو به وخامت است .

پلاستیک تجزیه نمی‌شود؛ فقط می‌شکند. نور خورشید و امواج اقیانوس به مرور پلاستیک‌ها را خرد می‌کند و به قطعات کوچک قطعه قطعه می‌کند. هر قطعه پلاستیکی که تا کنون ساخته شده، در گوشه‌ای از دنیا وجود دارد. پلاستیک همواره با ما خواهد بود و تا هزاره بعدی هم در اقیانوس‌ها باقی خواهد ماند. اما این بدان معنا نیست که ما نباید کاری انجام بدهیم .

ما باید میزان پلاستیک در اقیانوس‌ها را کم کنیم و این دستورالعملی است که در برنامه‌های توسعه پایدار سازمان ملل متحد به آن اشاره شده است. بهترین راه برای اینکه زباله‌های پلاستیکی وارد سواحل نشود، این است که وابستگی خود به پلاستیک ( به‌ویژه استفاده‌های شخصی) را کاهش دهیم؛ و اینکه متعهد شویم که در جاهای ممکن از مواد جایگزین استفاده کنیم. در برخی سواحل دور افتاده از جمله جزیره هندرسون، وسایل پلاستیکی مثل ریش تراش، کارد و چنگال یا مسواک، به وفور یافت می‌شود. اینجا جایی است که همه نیاز داریم درباره نوع محصولی که استفاده می‌کنیم و اینکه چگونه آن را دفع کنیم، تصمیم‌های بهتری بگیریم .

دولت‌ها هم باید دست به کار شوند. امیدواریم در کنفرانس اقیانوس‌ها در سازمان ملل در ماه ژوئن، بتوان یک استراتژی بین‌المللی برای کاهش ورود پلاستیک به اقیانوس‌ها را تدوین کرد. اما اگر چیزی از استراتژی‌های آب و هوایی جهانی آموخته باشیم این است که زمان زیادی می‌برد تا توافقات جهانی زیست محیطی به مرحله بحث و تبادل نظر برسد و اجرایی شدن آن هم مدت زمان بیشتری به طول می‌انجامد. در این میان ما به عنوان افراد جامعه جهانی کارهای زیادی می‌توانیم و باید انجام دهیم .

پرندگان دریایی و جزایر دورافتاده برای پلاستیک‌ها مثل قناری‌های داخل معادن زغال سنگ هستند. به آنها نگاه کنید تا درباره سلامت اقیانوس‌ها به ما بگویند اما مدت های طولانی است که نادیده گرفته شده‌اند. ما اگر قصد داریم اقیانوس‌هایی که همه به آنها وابسته‌ایم و جزایر مسحور کننده آنها و نیز حیات وحشی که قرن‌ها ما را مجذوب خود کرده‌اند را نجات دهیم، به اقداماتی شجاعانه و قاطع نیاز داریم./

ترجمه: محسن حدادی

L-960302-03