تلویزیون از برج عاج پایین آمد

این جمله ای بود که عصر دیروز احسان علیخانی در برنامه ویژه «حالا خورشید» در مقام دفاع از خود مطرح کرد. دفاع در برابر هجمه سنگینی که افکار عمومی و کاربران فضای مجازی از آخر هفته گذشته و در کمتر از سه روز به سوی او و صدا وسیما روانه کردند. در واقع گزارش روزنامه شرق با توجه به اعلام اختصاری اسمها در قضیه دریافت وام چند میلیاردی و هدایای آنچنانی به احسان علیخانی و مهران مدیری چندان مقصر نبود، چون این افشای هویت صاحبان این حروف مختصر شده از دل گمانه زنی ها در فضای مجازی صورت گرفت.

فشار بر این دو چهره و تلویزیون، که کمتر به یاد می آید خود را مقید به پاسخگویی ببیند،چنان افزایش یافت که ناگزیر شد آنتن را در اختیار مجری اش قرار دهد تا در دفاع از خود هرچه می خواهد بگوید.

 چند سال قبل هم سر ماجرای برخورد عجیب فرزاد حسنی با مهمان برنامه اش و «زرشک» گفتن غلیظ او، همین اتفاق افتاد و تلویزیون سخاوتمندانه به او این فرصت را داد تا با این استدلال که فرد مذکور بازیگر بوده و قضیه در بستری نمایشی شکل گرفته، آن اتفاق را رفع و رجوع کند.

بعید نیست همین روزها مهران مدیری هم در شبکه دیگری ظاهر شود و یک دفاعیه پرهیجان و همدلی انگیز را  ارائه دهد و بخوبی از خود رفع شبهه و اتهام کند. شبیه آنچه که در فینال «مرد هزار چهره» از سوی مسعود شصت چی شاهدش بودیم. او این حق را هم داشته که در دادگاه علیه اتهام زنندگان اقامه دعوی کند.

خب این حق ستاره های تلویزیون است که از رسانه متبوع خود به کمال بهره ببرند و جواب انتقادها و ایراد اتهامات را بدهند. به جر مورد فرزاد حسنی در موارد دیگری هم دیده ایم که فلان مجری و گزارشگر از این تریبون به منتقدان تاخته و اتهام زنندگان را حسابی نواخته است.

ضمن اینکه پایین آمدن تلویزیون از موضعش را در برابر افکار عمومی و مطالبه گری آنان باید به فال نیک گرفت و امیدوار بود که تعبیر و تلقی مدیران این رسانه از «مردم»، شهروندان حقیقی جامعه باشد و نه یک گروه یا جناح خاص، با این حال جای یک پرسش خالی است. اینکه صدا و سیما در این سالها با  خیلی از آدمهای دیگر چه کرده است. آنانی که مثل علیخانی ذره ذره این سرمایه اجتماعی شان را اعم از آبرو و اعتبار جمع کردند و با یک اتهام زنی و طعنه و کنایه در قاب این رسانه، همه اش در یک شب بر باد رفت. آنانی که هرگز مجال دفاع پیدا نکردند و زندگی شان در لهیب آتش یک تصویر  و حرف نابجا و غیرمتقن از زبان شبکه های این رسانه خاکستر شد. متهمانی که در این مدیوم همه گیر بدون حکم قاضی بدل به یک مجرم شدند و اعلام برائتشان در دادگاه های حقیقی هم اغلب آنچه رفته بود را بازنگرداند و اعاده حیثیت صورت نگرفت.

شاید کمی بی رحمی باشد، ولی شاید این موج اتهام زنی به مجریان تلویزیون، جدا از اثرات مخرب و غیر انسانی اش که با آشکار شدن حقایق، ابعاد دیگری از آن مشخص خواهد شد، یک فایده هم داشته باشد. اینکه تلنگری به مدیران صدا و سیما وارد کند تا در سیاستگذاریهایشان و طرح مطالب در تولیدات این رسانه کمی بیشتر جوانب انصاف و مروت را رعایت کنند و حرمت آبروی افراد برایشان مهم باشد.