آیا آب‌های بسته‌بندی در ایران نگهدارنده دارد؟!

به گزارش خبرنگار ایانا، در پی انتشار مطالبی درباره استفاده از نگهدارنده‌ها در صنعت آب بسته‌بندی ایران و گسترش آن در بخش‌های مختلف اجتماع، انجمن آب‌های معدنی و آشامیدنی ایران توضیحاتی را ارائه کرده است که متن کامل آن را در ادامه می‌خوانید.

شایعه:

تاریخ مصرف آب‌های بسته‌بندی در اروپا یک هفته است و در ایران هفته‌ها!!! و این به‌دلیل افزایش فلوراید به‌عنوان نگهدارنده به آب‌های بسته‌بندی در ایران است که به همین دلیل مصرف آنها باعث چاقی مفرط می‌شود!!

واقعیت:

به‌طور معمول تولید محصول و انبارش آنها تا زمان انجام آزمایشات کیفی و صدور مجوز برای خروج از کارخانه و بارگیری و ارسال به انبارها در بازارهای هدف و در نهایت توزیع در فروشگاه‌ها در همه جای دنیا فرآیندی است که حداقل خود یک هفته زمان خواهد برد؛ لذا امکان درج تاریخ مصرف یک هفته‌ای روی محصولات مزاحی بیش نیست!

حتی اگر خالق این شایعه همچو نگارنده شانس سفر به خارج از کشور را نداشته است می‌توانست با جستجویی ساده در اینترنت از تاریخ مصرف یک‌ساله آب‌های بسته‌بندی در سراسر جهان مطلع شود که ظاهراً انجام چنین جست‌وجویی نیز برای ایشان مقدور نبوده است!!

از آنجا که می‌توان آب‌های بسته‌بندی را به‌صورت پلمپ و به دور از محیط آلوده و در شرایط مناسب بیش از یک سال نیز نگهداری کرد، لذا در هیچ‌یک از استانداردهای بین‌المللی سرفصلی تحت عنوان تاریخ مصرف برای آب‌های بسته‌بندی لحاظ نشده است و به تبع آن در استاندارد ملی ایران نیز تاریخی برای انقضاء مصرف درج نشده است و اساساً یکی از دلایلی که سازمان‌های امدادرسانی بین‌المللی، آب بسته‌بندی را به‌عنوان بهترین گزینه در عملیات امدادرسانی مورد پذیرش قرار داده‌اند امکان نگهداری و ذخیره‌سازی آنها در مدت‌های بیش از یک سال است.

جالب‌تر آنکه در متن شایعه، علت ماندگاری طولانی مدت آب‌های بسته‌بندی در ایران افزودن فلوراید به‌عنوان نگهدارنده به آنها ذکر شده است که این نیز نشان دیگری از سواد اندک نویسنده است!! چراکه اساساً در صنعت آب و علم تصفیه آب به‌دلیل ماهیت ذاتی آب و عدم برخورداری آن از رنگ، بو و طعم و عدم امکان افزایش هر نوع ماده خارجی به آن موضوعی تحت عنوان ماده نگهدارنده وجود ندارد و به‌جز انجام فرآیندهای تصفیه عملیات دیگری بر روی آب انجام نمی‌شود و افزودن مواد نگهدارنده در سایر صنایع غذایی همچو صنایع کنسرو، صنایع پروتئینی و... امری است متداول و نه در صنعت بسته‌بندی آب.

گفتنی است، نه‌تنها از فلوراید در مراجع علمی جهان به‌عنوان ماده نگهدارنده آب یاد نشده است، بلکه همواره در استانداردهای آب به‌ویژه آب‌های معدنی و بسته‌بندی‌شده به کنترل مقدار مجاز آن توصیه شده است که این امر به‌دلیل جلوگیری از عارضه مختطط شدن دندان یا فلوئوروزیس است، ذکر این نکته ضروری است که مهم‌ترین خاصیت فلوراید نقش مؤثر آن در تقویت استحکام مینای دندان است و به همین دلیل طی دهه‌های گذشته در بسیاری از کشورهای جهان که آب شبکه توزیع شهری فاقد فلوراید طبیعی بوده است با هدف تقویت مینای دندان نسبت به افزایش فلوراید در مقادیر استاندارد در تصفیه‌خانه‌های شهری اقدام شده که همین فرآیند نیز طی سال‌های اخیر در برخی از کشورهای جهان متوقف شده است.

سازمان بهداشت جهانی حداکثر مجاز فلوراید در آب آشامیدنی را 1.5 میلی‌گرم در لیتر تعیین کرده و جالب آنکه طبق استاندارد بین‌المللی آب‌های معدنی، چنانچه محصولی دارای یک میلی‌گرم بر لیتر فلوراید باشد درج جمله "این آب حاوی فلوراید است" و چنانچه حاوی 1.5 میلی‌گرم در لیتر فلوراید باشد درج جمله "این آب برای نوزادان مناسب نیست" روی برچسب الزامی است که این موضوع بر خلاف آنچه که در شایعه اشاره شده است نشان از حساسیت درباره غلظت فلوراید در محصولات دارد.

خوشبختانه به‌دلیل ویژگی‌های زمین‌شناسی ایران آب‌های بسته‌بندی‌شده در ایران حاوی فلوراید طبیعی با غلظتی کمتر از یک و در محدوده 0.5 - 0.3 میلی‌گرم در لیتر هستند، مصرف دراز مدت آب حاوی مقادیر بالاتر از 1.5 میلی‌گرم در لیتر باعث بروز عوارضی چون ناهنجاری اسکلتی و مخطط شدن دندان‌ها می‌شود و البته فقر دریافت فلوراید نیز باعث ضعف مینای دندان و ضعف اسکلتی می‌شود.

متأسفانه طی سال‌های اخیر شاهد استفاده نادرست از تکنولوژی‌های ارتباطی به‌ویژه فضای مجازی بوده‌ایم که بهترین مثال آن شایعاتی است که درباره محصولات مختلف صنایع غذایی و آشامیدنی در فضای مذکور منتشر شده است و به‌نظر می‌رسد بروز چنین پدیده‌ای ناشی از عواملی چون بیکاری و البته امراض روحی و روانی نزد برخی افراد است.

و پیام آخر:

تغییر الگوی مصرف از آب شبکه شهری به آب بسته‌بندی، نمونه‌ای است از یک تغییر با نتایج مطلوب برای همه