فناوری بلاکچین راهی برای افزایش امنیت غذایی:
افزایش امنیت غذایی با فناوری اطلاعات
کاهش فراخوان محصولات غذایی، امنیت غذایی را بالا میبرد و به نفع مصرفکنندگان است
تخمینهای مرکز کنترل بیماری یا CDC آمریکا نشان میدهد که سالانه 48 میلیون نفر بر اثر مصرف مواد غذایی آلوده بیمار میشوند. 128هزارنفر از آنها بستری میشوند و 3هزار نفر هم از دنیا میروند. یکی از تحقیقات مرکز کنترل بیماری در سال 2012 نشان میدهد که این بیماریها سالانه نزدیک به 78 میلیارد دلار به اقتصاد آمریکا ضربه میزنند؛ از هزینههای درمانی گرفته تا کاهش راندمان سر کار.
به گزارش ایانا به نقل از Agweb، ادامهدار شدن این مشکل به ترکیبی از چند فاکتور برمیگردد، اما اصلیترین آن شامل رعایت نکردن بهداشت بوسیله افرادی است که غذا را چه در خانه و چه در رستوران میپزند، مصرف مواد غذایی منقضیشده و تاخیر در جمعآوری محصولات فراخوانده شده از مغازهها، یخچالها و کابینتها در خانه است. در طی سالهای گذشته، لیستی از فناوریهای جدید برای حل این مشکلات وجود دارد که باید به صورت جامع از آنها استفاده شود.
در صدر این لیست فناوری بلاکچین قرار دارد. بسیاری از شرکتهای فرآوردههای مواد غذایی و عمدهفروشیها این فناوری را پیشرفت قابل توجهی در پیدا کردن منشاء محصولات تولید شده میدانند. این تکنولوژی که شامل جمعآوری رسید دیجیتالی تراکنشهای باز و پراکنده است در سال 2008 معرفی شد. در آن زمان بلاکچین ابزاری برای تولید و پخش رمزارز بیتکوین بود. بیتکوین به عنوان جایگزینی برای مبادلات مالی در نظر گرفته شد که بوسیله دولتهای مستقل به صورت متمرکز اداره نمیشود. به دلیل ریسک بالای محیط تجارت، ارزش بیتکوین و دیگر رمزارزها در دهه اخیر، مخصوصا سال گذشته متغیر بوده است. مثلا در دسامبر 2017 ارزش هر بیتکوین از 17هزار دلار به کمتر از 7هزار دلار در اواخر آگوست 2018 رسیده است. در حالی که صدها کسب و کار وجود دارند که به جای پول بیتکوین قبول میکنند، اما تنها تعداد انگشتشماری از آنهامانند Overstock, Expedia و Dish معروف شدهاند.
تمایل کمپانیها برای استفاده از فناوری بلاکچین برای انجام تراکنشهای راحتتر و قابلیت ردیابی آسان، مستقل از پدیده رمزارز است که از چند سال پیش توجهها را به خود جلب کرده است. در سال 2017، فروشگاه زنجیرهای والمارت تراکنشهای بلاکچین را آزمایش کرد که در آن محمولهای از انبههای خرد شده در برخی از مغازهها به مشتریان عرضه میشدند. آنها سپس آن محموله را هم از طریق کانال بلاکچین و هم با استفاده از ابزارهای مرسومتر ردیابی کردند. ردیابی مرسوم و کاغذی بیش از شش روز طول کشید اما با استفاده از بلاکچین، این اقدام در عرض 2.2 ثانیه انجام شد.
از 456 محصولی که در سال 2017 در آمریکا چه از طرف سازمان غذا و دارو و چه از طرف خدمات بازرسی امنیت غذایی وزرات کشاورزی آمریکا فراخوانده شدند، مشکل نزدیک به نیمی از آنها به نادرست بودن اطلاعات روی برچسبهای مواد غذایی برمیگردد. مثلا مشخص نبودن اینکه آن ماده غذایی حاوی مواد آلرژیزا مانند شیر و بادامزمینی است. حضور پاتوژنها مانند لیستریا، سالمونلا و ایکولای هم دلیل یکسوم برگشت خوردن مواد غذایی است.
با این حال، به دلیل سرعت کم جریان اطلاعات در بخش مواد غذایی، بخش بزرگی از محصولات غذایی آلوده قبل از آنکه مصرفکننده از آلوده بودن آنها اطلاع داشته باشد مصرف میشوند. استفاده وسیع از فناوری بلاکچین به شرکتها کمک میکند تا در تمام مراحل زنجیره تولید نسبت به شیوع آلودگیهای مواد غذایی یا بیماریهای ناشی از آن عکسالعمل سریعتری نشان دهند. این موضوع باعث میشود تا منبع مواد خامی که باعث بوجود آمدن مشکل شده و یا آن تجهییزاتی که به طور غیرعمدی باعث آلودگی مواد غذایی شده را راحتتر تشخیص دهند. اگر مسئولان مختلف بتوانند خیلی سریع مشکل را تشخیص دهند، احتمال فراخوان رسمی هم کمتر میشود.
کاهش فراخوان محصولات غذایی، امنیت غذایی را بالا میبرد، به نفع مصرفکنندگان است و به شرکتهای مواد غذایی کمک میکند تا از پرداخت هزینههای جمعآوری محصولات جلوگیری کنند. تحقیقی در سال 2012 نشان میدهد که میانگین هزینههای فراخوان مواد غذایی معادل 10 میلیون دلار بوده است. جزییات آن شامل هشدار دادن (به مراجع قانونی، عوامل زنجیره غذایی، مصرفکنندگان)، جمعآوری محصولات آلوده، انبار کردن، از بین بردن محصولات آلوده، از بین رفتن ارزش محصول غیر قابل فروش و البته هزینههای اضافی نیروی کار برای انجام تمام این مراحل و همچنین انجام تحقیقات برای حل ریشهای مشکل است.
اما این تحقیق هزینههای غیرمستقیم را درنظر نگرفته است. این هزینهها شامل مانند کاهش قیمت سهام آن شرکت به دلیل تبلیغات منفی و هزینههایی که باید برای دادگاه و دادخواستها از طرف مصرفکنندگانی که بواسطه مصرف آن ماده بیمار شدهاند میباشد که در برخی موارد میتواند از 10 میلیون دلار هم بالاتر رود.
از فناوریهای مطمئن دیگر میتوان به حسگرهای قابل چاپ ارزان قیمتی اشاره کرد که از آنها در بستهبندی مواد غذایی استفاده میشودتا تازگی گوشت، لبنیات و دیگر محصولات فاسد شدنی را تشخیص دهد. در عین حال، حسگرهایی وجود دارند که از وجود کپک و حشرات در انبار غلات هشدار میدهند. وقتی که از این تکنولوژیها در سطح تجاری استفاده شود میتوان میزان هدر رفتن مواد غذایی و احتمال ارائه محصولات آلوده یا فاسد به مصرفکنندگان را کاهش داد.
دیدگاه تان را بنویسید