کشوری کوچک که به دنیا غذا می‌دهد

به گزارش ایانا به نقل از نشنال جغرافی، کابین دن‌بورن با زمین 3 متر فاصله دارد که در آن دو پهباد را کنترل می‌کند؛ یکی تراکتور بدون راننده که روی زمین گشت می‌زند و دیگری یک پهباد که پرواز می‌کند. این دو وسیله اطلاعات دقیقی از شیمی خاک، میزان آب،‌ مواد مغذی و رشد گیاه می‌دهند تا دن‌بورن بتواند پیشرفت هر گیاه و هر سیب‌زمینی را اندازه‌گیری کند. اعداد و ارقام تولیدات دن‌بورن نشان‌دهنده قدرت «کشاورزی دقیق» است که تا به حال شناخته شده است. به طور میانگین، میزان تولید سیب‌زمینی در جهان در ازای هر نیم هکتار 9 تن است. مزارع دن‌بورن به راحتی بیش از 20 تن تولید می‌کنند.

در ترازنامه مالی دن‌بورن یک طرف بیشتر از میزان تولید قابل توجه است: هزینه‌ها. نزدیک به دو دهه گذشته، هلندی‌ها برای رسیدن به کشاورزی پایدار با شعار «تولید بسیار با بکارگیری نیمی از منابع» پیمان ملی بستند. از سال 2000، دن‌بورن و بسیاری از کشاورزان دیگر میزان وابستگی محصولات کلیدی به آب را نزدیک به 90درصد کاهش دادند. آن‌ها تقریبا استفاده از حشره‌کش‌ها را برای گیاهان داخل گلخانه‌ها حذف کردند و از سال 2009، نزدیک به 60درصد دامداری‌ها و مرغداری‌ها استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها را کنار گذاشتند.

شگفتی دیگر اینکه: هلند کشوری بسیار کوچک با جمعیت متراکمی است که در هر 2 میلیون مترمربع، 1300 سکنه دارد. تا مدت‌ها تصور می‌شد کمبود هر کدام از منابع طبیعی باعث شده تا کشاورزی در سطح وسیع باشد. با این حال هلند از لحاظ صادرات ارزش مواد غذایی بعد از آمریکا در رتبه دوم قرار دارد در حالی که وسعت زمین‌های زراعی آمریکا 270 برابر هلند است. پس هلندی‌ها چگونه توانستند این رتبه را کسب کنند؟

همانطور که از بالا دیده می‌شود، هلند شبیه هیچ‌کدام از تولید‌کننده‌های مواد غذایی نیست؛ چهل‌تکه‌ای است از قطعه قطعه زمین‌هایی که با دقت و تلاش فراوان برای زراعت آماده شده‌اند. اکثر این زمین‌ها در مقیاس استانداردهای تجارت کشاورزی بسیار کوچک هستند که در شهرهای شلوغ و حومه نشانه‌گذاری شد‌ه‌اند. در مناطق عمده کشاورزی هلند، تقریبا هیچ زمین سیب‌زمینی، گلخانه، مزرعه خوکی که در دید آسمان‌خراش‌ها نباشد، کارخانجات یا پراکندگی مناطق شهری وجود ندارد. بیش از نیمی از زمین‌های ملی برای کشاورزی و پرورش گل و گیاه استفاده می‌شود.

دسته‌ای از آینه‌های وسیع در حومه شهر هنگام طلوع آفتاب می‌درخشند و در شب بوسیله نورهای عجیب و غریب داخل آنها برق می‌زنند. این‌ها مجموعه‌ای از گلخانه‌های بسیار جالب هلند هستند که وسعت برخی از آنها به 70 هکتار می‌رسد.

کنترل آب و هوای داخل این مزارع باعث شده تا کشوری که هزاران کیلومتر از مدار قطب شمال فاصله دارد به یکی از پیشروترین صادرکنندگان محصولی باشد که در آب و هوای متناسب خود رشد می‌کند: گوجه‌فرنگی. هلند همچنین بزرگترین صادرکننده سیب‌زمینی و پیاز و دومین صادرکننده صیفی‌جات در دنیاست. بیش از یک‌سوم بذر صیفی‌جاتی که در دنیا تجارت می‌شود متعلق به هلند است.

دانشگاه و مرکز پژوهشی واخنینگن مغز متفکری است که پشت این اعداد و ارقام قابل‌توجه وجود دارد. این دانشگاه در 80 کیلومتری جنوب‌شرقی آمستردام قرار دارد. واخنینگن که در دنیا به عنوان بزرگترین موسسه تحقیقات کشاورزی شناخته شده پایه این دهکده غذایی است، که شامل انبوهی از استارت‌آپ‌های فناوری کشاورزی و مزارع آزمایشی است. نام آن کنایه عمدی به سیلیکان ولی در کالیفرنیاست که واخنینگن در ادغام شناخته‌شده پژوهش و کارآفرینی نقش دانشگاه استنفورد را دارد.

ارنست ون‌دن‌اند، مدیر عامل گروه علوم گیاه در واخنینگن از شیوه‌های ترکیبی دهکده غذا استفاده می‌کند. این پژوهشگر شناخته‌شده که رفتار بسیار خودمانی دارد، در زمینه آسیب‌شناسی گیاهان دارای اعتبار جهانی است. ون‌دن‌اند می‌گوید: «من فقط رییس یک دانشگاه نیستم. بخشی از کار من مربوط به مدیریت علوم گیاه می‌شود،‌ اما بخش دیگر آن نظارت بر 9 کسب و کار مجزایی است که در تحقیقات قراردادهای تجاری بکار می‌روند». تنها ترکیب «علم و بازار» است که ون‌دن‌اند می‌تواند «با چالش‌های پیش‌رو مبارزه کند».

کدام چالش‌ها؟ ون‌دن‌اند با استفاده از کلماتی که انگار آخرالزمان شده می‌گوید کره زمین باید بتواند «در چهار دهه آینده نسبت به تمام کشاورزانی که در طول تاریخ هشت هزار ساله زراعت کرده‌اند غذای بیشتری تولید کند».

دلیل آن این است که جمعیت کره زمین تا سال 2050 به 10 میلیارد نفر می‌رسد. اگر تولید محصولات کشاورزی بیشتر و استفاده از آب و سوخت‌های فسیلی کم نشود، نزدیک به یک میلیارد نفر یا بیشتر با قحطی روبه‌رو خواهند شد.

 گرسنگی می‌تواند بزرگترین مشکل قرن بیست‌ویکم باشد و کارکنان این دهکده غذا معتقدند که راه‌حل‌های خلاقانه‌ای پیدا کرده‌اند. ون‌دن‌اند تاکید می‌کند که راه‌حلهای مبارزه با گرسنگی در دسترس است. منشا این خوش‌بینی تحقیقات دانشگاه واخنینگن در 140 کشور و معاهدات رسمی با دولت‌ها و دانشگاه‌ها در شش قاره است تا پیشرفت‌ها را به اشتراک بگذارند و آن‌ها را عملی کنند.