کلاس درس دانشجوی کشاورزی، مزرعه است

فاطمه باباخانی: دانشگاه تهران تنها دانشگاه حاضر در خاورمیانه است که در جمع 100 دانشگاه برتر کشاورزی دنیا با رتبه 69 قرارگرفته است. این دانشگاه همین‌طور در این زمینه رتبه 10 آسیا را کسب کرده است و این در حالی است که دانشگاه تهران در کل رتبه 57 آسیا و 379 جهان را دارد و دانشگاه شریف در آسیا رتبه 70 را دارد. با وجود این توفیق علمی، در زمین عمل کشاورزی همچنان درجا می‌زند و کشت سنتی امان منابع آبی را بریده است. چرا ارتباط میان دانشگاه و کشاورزان برقرار نیست؟

دکتر جواد رزمی، عضو هیئت‌علمی دانشگاه علوم تحقیقات در گفت‌وگو با «ایانا» عنوان می‌کند: یکی از چالش‌های موجود، عدم شناخت واقعی بخش آموزش و تحقیقات عالی کشاورزی کشور از نیازها، مسائل و مشکلات بهره‌برداران است.

رزمی می‌افزاید: تب ادامه تحصیل در مقاطع بالاتر و مدرک‌گرایی یکی دیگر از چالش‌هایی است که باید توسط سیاست‌گذاران بخش آموزش عالی کشور واکاوی و بررسی شده و درباره آن چاره‌اندیشی شود.

وی ادامه می‌دهد: در حال حاضر شاهدیم دانش‌آموخته کارشناسی کشاورزی بدون شناخت واقعی از نیازهای بخش اجرا به مقطع تحصیلی بالاتر رفته و پژوهش‌هایی را انجام می‌دهد که مقاله‌محور است تا مسئله‌محور.

رزمی می‌گوید: ازآنجاکه شناخت نیازهای عرصه تولید، نیازمند حضور پژوهشگر در محل تولید است؛ لذا ضرورت دارد تا پژوهشگر و دانشجوی رشته مهندسی کشاورزی بخش قابل‌توجهی از ساعات حضور علمی‌اش را به‌جای کلاس و فضای آزمایشگاهی در عرصه مزرعه سپری کرده تا به «یادگیری در عمل» ختم شود.

این پژوهشگر بخش کشاورزی اضافه می‌کند: واقعیت‌های تولید با زبان اساتید دانشگاه در ذهن دانشجو نقش می‌بندد؛ لذا ضرورت دارد تا ارتباط و تعامل اعضای هیئت‌علمی با مزرعه بیش‌ازپیش شود.

رزمی یکی دیگر از نیازها را ایجاد زبان مشترک بین محقق و بهره‌بردار عنوان کرده و می‌گوید: این زبان مشترک در برخی حوزه‌ها وجود ندارد. همچنین برخی پژوهش‌ها جنبه غیرضروری داشته، سبب اتلاف منابع و مواد آزمایشگاهی وارداتی شده و سبب خروج ارز از کشور می‌شود.

رزمی بیان می‌کند: ارتباط دانشجو با عرصه تولید از طریق بازدیدهای علمی و نیز دعوت از نمایندگان جوامع بومی ذی‌نفع، بهره‌بردار و کشاورزان صاحب خلاقیت در رویدادها و اجلاس‌های علمی می‌تواند این زبان مشترک را ایجاد کند.

این پژوهشگر بخش کشاورزی می‌گوید: جایگاه کشاورزان پیشرو در نظام آموزش عالی با هدف انتقال تجارب بومی و محلی‌شان نیز می‌تواند به تقویت بخش عملی دانشگاه‌ها کمک کرده و این بخش را تقویت کند.

وی می‌افزاید: یکی از راهکارهای تحقق حمایت پایدار از تولید ملی، تربیت دانشجویانی است که نیاز واقعی را دیده باشند و در راستای پاسخ داخلی به آن نیاز وارد عرصه اجرا شوند./