Iranian Agriculture News Agency

چرا کشاورزان هندی می خواهند برنج بومی و سنتی خود را حفظ کنند؟

هند کشور برنج است. غلات، بیش از 60 درصد غذای روزانه جمعیت را تشکیل می دهد. نیم قرن پیش، بیش از 100هزار نوع برنج در این کشور تولید می شد که شامل تنوع خیره کننده ای در طعم، میزان موادمغذی، مقاومت در برابر آفات و از همه حیاتی تر سازگاری با طیف گسترده ای از شرایط از جمله تغییرات آب و هوایی و بلایای طبیعی بود.

چرا کشاورزان هندی می خواهند برنج بومی و سنتی خود را حفظ کنند؟

هند کشور برنج است. غلات، بیش از 60 درصد غذای روزانه جمعیت را تشکیل می دهد. نیم قرن پیش، بیش از 100هزار نوع برنج در این کشور تولید می شد که شامل تنوع خیره کننده ای در طعم، میزان موادمغذی، مقاومت در برابر آفات و از همه حیاتی تر سازگاری با طیف گسترده ای از شرایط از جمله تغییرات آب و هوایی و بلایای طبیعی بود.

به گزارش ایانا از سایت "د گاردین"، امروزه، بسیاری از این تنوع زیستی به طور غیرقابل بازگشتی از دست رفته است و کشاورزان مجبورند درخواست سازمان های دولتی برای ارقام و هیبریدهایی با بازده محصول بالاتر را بپذیرند. هم اکنون، "ارقام برتر" بیش از 80 درصد زمین های برنج هند را پوشش می دهد.

از لحاظ تاریخی، منطقه کوراپوت (Koraput) در استان اُدیشا (Odisha) در شرق هند، از نظر تنوع برنج در جهان پیشرو است. در دهه 1950، نظر سنجی رسمی نشان داد که کشاورزان این منطقه بیش از هزارو700 نوع برنج را پرورش می دهند. امروزه، بیش از هزارو400 کشاورز این منطقه در قلب جنبش حفاظت از این میراث ژنتیکی قرار دارند.

تیم حفاظتی کوچکی به رهبری دکتر دبال دب (Debal Deb) تلاش هایی را در این زمینه انجام می دهد. تقریباً، 200 نوع از هزارو200 رقم برنج در مجموعه دب از کشاورزان کوراپوت وجود دارد که نشان می دهد روستائیان بذرهای بومی خود را به جای بذرهای جدید رها نکرده اند.

دکتر دب نگران نابودی مجموعه خود به عنوان آخرین مخزن از ارقام محلی در معرض خطر است و به همین منظور از برخی کشاورزان درخواست می کند که بذرهای شان را برای کمک به حفاظت از انقراض آنها کشت کنند.

تعدادی از کشاورزان دلایل اقتصادی را عامل رها نکردن ارقام بومی و سنتی تعیین کرده اند و آنها را "دسی دِهان (desi dhaan) برنج بومی " می نامند که در مقابل ارقام هیبریدی جدید یعنی "سارکاری دِهان (Sakari Dhann) " قرار دارد که معنای واقعی آن "برنج دولتی" است. یکی از کشاورزان می گوید:"ما باید برای خرید ارقام هیبریدی پول ذخیره کنیم. اما در نوع بومی، ما بذرهایمان را به دقت ذخیره می کنیم و در فصل بعدی از آنها استفاده می کنیم."

سایر کشاورزان خواستار خروج از کارهای پرزحمت استفاده از آفت کش ها و کاهش هزینه ها و جلوگیری از آثار مخرب و قابل رؤیت مواد شیمیایی برکیفیت خاک و تنوع زیستی اند. کشاورزی به نام دیوریودان گیوریا (Duryodhan Gheuria) گفت:"ارقام هیبریدی تقاضای کاربرد آفت کش ها را افزایش می دهد و هزینه های ما در مسیری ناپایدار افزایش می یابد."

وی چهار رقم بومی به نام های کولاماری (Kolamali) ، سوناسری (Sonaseri) ، تیکیچوری (Tikkichuri) و کوسیکامون (Kosikamon) را کشت کرده و می گوید که درست مانند نسل خانواده ام است. گیوریا بعد از دیدار با تیم دکتر دب، پرورش سه رقم سنتی و در معرض خطر دیگر به نام های سمودرابالی (Samudrabaali) ، راجی (Raji) و گاورنمنتچوری (Governmentchuri) را آغاز کرد.

کشاورزان می گویند که ارقام سنتی قرن هاست با بوم شناسی محلی سازگاری یافته اند، و همچنین در مواجه با مشکلاتی مانند آفات و خشکسالی مقاومت شان را ثابت کرده اند. در مقابل، ارقام جدیدی که در آزمایشگاه های دورافتاده تولید می شود، برای روش های رایج کشاورزی فشرده طراحی شده اند. آنها مناسب کشاورزی مکانیزه اند، تمایل به جذب مقادیر بسیار زیادی از کودهای شیمیایی و منابع آب پیش بینی شده را دارند. اما، کشاورزان گزارش داده اند که این ارقام برای شرایط متغیری که در آن کشت می شوند -زمین های مواج و وضعیت آب و هوایی غیرقابل پیش بینی و فزاینده- مناسب نیستند.

لاکس میناث (Laxminath) و سادان گودا (Sadan Gouda) ، برادرزاده و عمویی که در یک تیم کشاورزی اند، می گویند که در زمین های مستعد سیل در امتداد کنار رودخانه ها مانند زمین های خودشان، ارقام جدید ناکام ماندند."آنها به سختی رشد کردند، با حمله آفات مواجه شدند و ما مشکلات بسیاری داشتیم. اما، ارقام سنتی به خوبی رشد کردند و به همین دلیل ما هرگز آنها را رها نمی کنیم."

بسیاری از کشاورزان گفته اند که ارقام سنتی نسبت به ارقام جدید، به خوبی در برابر طوفان های شدید ایستادگی می کنند؛ در حالی که برخی ارقام سنتی دیگر نیز برای شرایط خشکسالی و بارندگی کم بهتر اند.

کشاورزان دلایل دیگری نیز برای ترجیح ارقام بومی دارند. ساقه های شالی های بلندتر، برخلاف ارقام جدید و کوتاه، محصولات جانبی باارزش تری اند: علوفه برای گاوها، مالچ برای خاک و یونجه هایی برای پوشاندن سقف خانه هایشان با کاه.

موضوع بعدی، انگیزه جهانی طعم است. ارقام معطر مانند کولاکژیرا (Kolaajeera) و کولاکروشنا (Kolakrushna) ، عطر شیرینی دارند و برای پخت و پز و خوردن برنج تجربه لذت بخشی اند. گماتی رات (Gomati Raut) ، یکی دیگر از کشاورزان می گوید:"در مورد برنج سارکاری، حتی اگر سه نوع سبزیجات را با آن ترکیب کنید، طعم خوبی ندارد. برخی ارقام برنج سنتی ما به تنهایی برای خوردن مناسب اند."

دکتر دب گفت که داشتن ارقام عظیمی از برنج به تنهایی هدف نیست. وی اضافه کرد:"آنچه باید از خودمان بپرسیم آن است که حفاظت از برنج چیست و چگونه باید در جامعه خود پایداری ایجاد کنیم؟"

این سؤالی است که هندی ها همزمان با کاهش فزاینده منابع آب، خاک های نابارور، انتشار گازهای گلخانه ای و بدهی هایی که موجب خودکشی کشاورزان می شود، به شدت با آن مواجه اند.

با این حال، صدها تن از کشاورزان کاراپوت مدل جایگزینی برای توسعه کشاورزی اند. این کشاورزان، براساس قرن ها دانش و مهارت، 200 رقم از برنج ها را حفظ کرده اند. در این فرآیند، آنان وابستگی خود را به سازمان های خارجی، از شرکت های تولید کننده بذر و فروشندگان آفت کش ها گرفته تا یارانه دولتی و وام های بانکی، کاهش می دهند.

آنها همچنین با احیای بذرها؛ غذا، طعم، تغذیه، مراسم های مذهبی و پایداری را احیا می کنند -صفات اغلب فراموش شده ای که نتیجه علاقمندی به بازده محصول است. صفاتی که برنج را فراتر از مجموعه ای از کالری و نشاسته نشان می دهد.

ترجمه: مهشید جلالیان

انتهای پیام

دیدگاه تان را بنویسید