احمد مسجدجامعی از چالش در حوزه آسیب‌های اجتماعی گفت
سیاست‌گذاری‌ها نتیجه عکس داشته است
طی سال‌های گذشته پول و ثروت به مهم‌ترین عامل خوشبختی از منظر مردم بدل شده است
احمد مسجد جامعی در سومین همایش ملی آسیب شناسی ایران با اشاره به سخنان سارا شریعتی درباره قانعی راد گفت: "قانعی راد به دردهای مردم می اندیشید و از هر طریقی برای کاهش آلام آن ها تلاش میکرد و برایش فرقی نمی‌کرد که در دستگاه دولتی باشد یا نه. ایشان یکبار در جلسه‌ای به جامعه شناسی که خود را سیاستگذار می‌نامد تذکر داد که وجدانت تو را ملزم می‌کند که جامعه‌شناس مردم باشی نه سیاستگذاران.
به گزارش خبرنگار اجتماعی ایانا، مسجد جامعی معتقد است می‌گوید در حوزه آسیب‌های اجتماعی مشکل اعتباری وجود ندارد. او می‌گوید: علوم اجتماعی می‌تواند فضای عمومی را برای تغییر فراهم کند اما برخلاف تصور رایج مشکل از اعتبارات و بودجه نیست بلکه از فقدان نظریه رنج می‌بریم. به طور مثال در برنامه 5 ساله دوم شهرداری 32 بند و تبصره به کاهش آسیب‌های اجتماعی و مانند آن اختصاص یافته است و همچنین طی چهار سال گذشته 374 میلیارد تومان برای این مسئله هزینه شده است اما ما هیچ گزارشی مبنی بر افزایش توان مدیریتی در این حوزه یا کنترل آسیب ها نداشته ایم.
به گفته این نماینده شورای شهر «مواردی از آسیب های اجتماعی داریم که دخالت دستگاه ها و هزینه آنها به افزایش آسیب منجر شده است مانند تبدیل گودهای دروازه غار به فضای سبز که خود به پایگاه جدیدی برای آسیب های اجتماعی بدل شد و این طراحی باعث شد تا راه‌های ارتباطی قطع شده و این آسیب ها گستردی و منزوی شوند.
او درباره نتایج پیمایش های مربوط به آسیب اجتماعی گفت: نتایج پیمایش ها از سال 53 تا اواسط دهه هشتاد نشان می دهد که مردم ارزش های متعالی مانند عاقبت بخیری و نیکی به والدین را عامل خوشبختی می دانستند اما طی سال های گذشته پول و ثروت به مهم ترین عامل خوشبختی از منظر مردم بدل شده است. این نگاه در سطح سیاستگذاری هم دنبال میشود و همه بودجه میخواهند بدون آنکه بدانند با آن چه میخواهند بکنند؟»
مسجد جامعی بر این باور است که امر اجتماعی به مسئله حسابداری تبدیل شده است و همه چیز با حساب و کتاب اقتصادی سنجیده میشود و ما الگویی برای فهم درست آسیب ها و ساختارهای اجتماعی و بهره گیری از ظرفیت مردمی نداریم.
او در پایان ابراز امدواری کرد که این همایش بتواند آن چه را در شهر غایب است، به آن بازگرداند که همان نگاه فرهنگی به شهر است و باید مسئله اجتماعی را اصل و حسابداری را فرع قرار دهیم.
دیدگاه تان را بنویسید