عاشقان تراکتور کشاورز می‌شوند

به گزارش ایانا به نقل از بوستون گلوب٬ کریمر ۳۶ ساله یکی از ۲۴ کارآموزی است که در شش ماه گذشته مزرعه آموزشی کاتامونت را خانه دوم خود می‌داند. او می‌گوید: «دوست دارم در فضای آزاد کار کنم. دوست دارم دستانم گلی شوند. از تراکتور خوشم می‌آید». کارآموزان آموزش می‌بینند که چگونه ۵۰ نوع میوه و سبزیجات را از مرحله کاشت تا برداشت به مقصد برسانند و در کنار آن شغل جدیدی برای خود دست و پا می‌کنند.

دانشگاه ورمانت هشت سال پیش این برنامه را راه‌اندازی کرد تا نیروی کاری را آموزش دهد که کشاورزی قرن ۲۱ را نه تنها چالش بزرگی می‌دانند بلکه آن را تنها راه درست ترویج عدالت اجتماعی٬ دسترسی به زمین‌های زراعی و حفاظت از محیط زیست می‌بینند.

کوین جینگلسکی که ۳۶ سال سن دارد می‌گوید: «دوست دارم بدانم غذایی که می‌خورم چگونه تهیه می‌شود». جینگلسکی قبل از آن در اتاق‌های تاریک پشت مانیتور می‌نشست و برای بخش ورزشی شبکه ان‌بی‌سی و لیگ برتر بیسبال ویدیو می‌ساخت. اما حالا پیاز کرفس و چاقوی باغبانی را در دست می‌گیرد تا ریشه‌های گره‌خورده‌ای را که تازه از خاک بیرون آورده را از هم باز کند. جینگلسکی با لبخند می‌گوید: «این کار را خیلی دوست دارم. از آن سیر نمی‌شوم».

سرا دسانتیس٬ یکی از مدیران این برنامه٬ می‌گوید که برگزاری این دوره شش ماهه در شرق آمریکا منحصر به فرد است. این برنامه ترکیبی است از دستورالعمل‌های کاربردی٬ سخنرانی‌های استادان دانشگاه و کارشناسان کشاورزی و همچنین کار در مزارع اطراف.

از اول ماه آوریل تا اکتبر٬ کارآموزان تمام روز را در برنامه‌های کاتامونت شرکت می‌کنند٬ سر کلاس نکات مهم را یادداشت و در مزارع مختلف کار می‌کنند. آنها در گروه‌هایی تقسیم می‌شوند که به صورت چرخشی در شیفت‌های مختلف مزرعه کاتامونت کار می‌کنند. مرکز آموزش و تحقیقات باغبانی دانشگاه ورمانت ۵ هکتار از ۱۰۰ هکتار زمین زراعی خود را در اختیار کاتاموند قرار داده است.

در این مزرعه برای ۱۰۰ نفر از اعضای تعاونی محلی میوه و سبزیجات کشت می‌شود. آنها اول هر هفته مبلغی برای یک صندوق پرداخت می‌کنند که شامل محتویاتی مانند سیب‌زمینی٬ هویج٬ کدو حلوایی و انواع فلفل می‌باشد. کارآموزان وظیفه بسته‌بندی و آماده کردن این صندوق را در تمام طول فصل بر عهده دارند.

هزینه این برنامه 6300دلار است. پیدا کردن جا برعهده خود کارآموزان است و مدرک آن معادل مدرک دانشگاهی نیست. اما به گفته دسانتیس فارغ‌التحصیلان در پایان این دوره– به جای تصورات خیالی و مبهم- ایده کاملا کاربردی و مشخصی درباره تجارت کشاورزی خواهند داشت.

سه‌چهارم کارآموزان را زنان تشکیل می‌دهند که اغلب با گذراندن این دوره برنامه مدیریتی و مالی برنامه کسب و کار خود را تنظیم می‌کنند.

دسانتیس که خود در اطراف نیویورک بزرگ شده می‌گوید: «بسیاری از کارآموزانی که به اینجا می‌آیند می‌خواهند کشاورز شوند. اگر نه٬ بالاخره می‌خواهند درزمینه صنایع غذایی کار کنند». در این میان می‌توان به راه‌اندازی مزارع کوچک٬ کمک به کشاورزان مجرب در پیدا کردن زمین٬ همکاری با انجمن‌های مردم نهاد کشاورزی و یا حتی ورود به صنعت رستوران‌داری اشاره کرد.

شکل‌گیری و راه‌اندازی این دوره آموزشی زمانی اتفاق افتاد که زمین‌های زراعی نیوانگلند نسبت به چند دهه گذشته به طور قابل توجهی کاهش پیدا کردند و جمعیت کشاورزانی هم که دوام آورده‌اند رو به پیری است. ترنس بردشا٬ مدیر مرکز باغبانی می‌گوید: «چه اتفاقی می‌افتد اگر شرایط را به همین وضعیت رها کنیم؟ ما که همیشه به مواد غذایی نیاز داریم».

مثلا نزدیک به نیمی از زمین‌های زراعی ورمانت از سال 1964 تا به امروز از بین رفته است. در سال 2012 به تنهایی 505هزار هکتار  زمین نابود شده است. باید به طریقی بتوان جلوی این روند را گرفت تا خیالمان از آینده راحت باشد. ناتان لتولی٬ مدیر اتحادیه حامیان کشاورزان آمریکایی می‌گوید در نیوانگلند٬ 30درصد از کشاورزان 65 ساله یا بیشتر هستند و بیش از 90درصد کارفرماها یا مدیران بالای 45 سال سن دارند.

به همین ترتیب نزدیک به 30درصد کشاورزان نیوانگلند در ۱۰ سال آینده شغل خود را ترک خواهند کرد. خبر خوب این است که انتظار می‌رود در پاسخ به افزایش علاقه عمومی درباره منشاء تولید مواد غذایی٬ تعداد مزارع کوچک در سال‌های آینده بیشتر شود. لتولی می‌گوید: «مصرف‌کنندگان می‌خواهند بدانند غذایی که می‌خورند چگونه بدست آمده. می‌خواهند داستان تولید آن را بدانند. می‌خواهند وقتی یک سیب را گاز می‌زنند احساس خوبی داشته باشند».

افرادی که پس از گذران این دوره از مزرعه آموزشی کاتاموند فارغ‌التحصیل می‌شوند می‌توانند در افزایش انرژی و تعهد عمیق درباره مشکلات اجتماعی نقش مهمی ایفا کنند.

ریچل استیواتر٬ یکی از دیگر از مدیران این برنامه٬ می‌گوید هدف «زنجیره غذایی به تنهایی» مهم‌ترین قسمت فلسفه بوجود آمدن دوره آموزشی کاتامونت است. او می‌گوید این سیستم «شکل کشاورزی صنعتی ما را به چالش می‌کشد و با در نظر گرفتن سلامت خاک٬ دام٬ کشاورزان و مصرف‌کنندگان پرورش٬ بازاریابی و پخش مواد غذایی را ترویج می‌کند».

همین موضوع باعث شد تا مدی لوتکویت ۲۷ ساله که در دانشگاه نورت‌وسترن تحصیل کرده شغل مشاوره‌ای خود در شرکت IBM را رها کند و در این برنامه عضو شود. او می‌گوید: «همیشه می‌دانستم که دلم نمی‌خواهد در دنیای شرکت‌های بزرگ و سرمایه‌گذاری بمانم». به جای آن٬ لوتکویت به دنبال پیشینه‌ای در جهت آماده‌سازی برای فاز جدید زندگی حرفه‌ای خود است: شغلی که بتواند مخلوطی از مشکلات مربوط به محیط زیست٬ سیاست‌گذاری و کمک به مردم باشد. اینجا همان جایی است که لوتکویت خودش را پیدا کرده٬ دستانش خاکی می‌شوند٬‌ در فضای باز کار می‌کند و نتیجه کارش را سانت به سانت تماشا می‌کند.

هدف از برگزاری این دوره جذب افرادی است که می‌خواهند با کشاورزی جامعه خود را بسازند. این افراد به مدیران کاتامونت انگیزه بیشتری برای ادامه دادن این راه می‌دهد. دسانتیس می‌گوید: «دوست دارم مواد غذایی را برای جامعه‌ام پرورش دهم. دوست دارم دستانم در خاک فرو بروند». دسانتیس هم همانند کریمر عاشق تراکتور است.