نقش مدارس مکزیک در فرهنگ‌سازی مصرف خوراکی‌های سالم

هرناندز در حالی که با دندان‌هایش تکه‌ای از پوست انبه را می‌کند می‌گوید: «غذا خوردن در سالن غذاخوری مدرسه را دوست دارم چرا که اینجا هویج، کلم بروکلی و میوه می‌خوریم.»

برنامه مدرسه برای مشارکت دانش‌آموزان در مصرف مواد مغذی تنها در ناهار خوردن با یکدیگر خلاصه نمی‌شود. دانش‌آموزان با کمک‌گرفتن از پدر و مادرهایشان میوه و سبزیجات را در باغچه مدرسه می‌کارند و پرورش می‌دهند. بعد از آنکه تحقیقات سازمان مردم‌نهاد محلی موسوم به سورکوز در شهر آجالپان نشان داد بسیاری از مردم با کمبود مواد مغذی مواجه هستند، وزارت کشاورزی مکزیک با بکارگیری از متدولوژی فائو بسترهای کوچکی را برای کاشت سبزیجات تعبیه کرد. در حالی که 87درصد از جمعیت جوان این شهر با مشکلات سلامتی دست و پنجه نرم می‌کنند، مشکلات اقتصادی خانواده‌ها یکی از دلایل اصلی کمبود مصرف مواد مغذی تلقی می‌شود.

علاوه بر کشت 13 نوع مختلف از سبزیجات در باغچه مدرسه کاردناس، مرغداری کوچکی هم بنا شده که تاثیر به سزایی در سلامت دانش‌آموزان داشته است. اجرایی شدن تصمیم مدرسه درباره نقش فعال خود در خوراک دانش‌آموزان باعث شد تا آن‌ها نمره‌های بهتری در امتحانات کسب کنند. پروفسور خوزه سیریلو پرالتا،‌ مدیر مدرسه، می‌گوید: «بررسی‌های ما نشان می‌دهد خوراک ناسالم دلیل اصلی نمره پایین دانش‌آموزان است. فرصت خوبی بود تا این دو مورد را با هم ترکیب کنیم و نتیجه مثبتی بگیریم.»

با وزش باد ساقه گشنیزها و هویج‌ها در تپه‌های مکزیک تکان می‌خورند. دانش‌آموزان در این کلاس سبزرنگ کنار باغچه سبزیجات می‌نشینند. پرالتا بوسیله این باغچه آموزش‌هایی فراتر از مراقبت از خود و محیط زیست به دانش‌آموزان می‌دهد.

خوان کوردوبا و ماتیلدا کروز، دو نفر از کارمندان مدرسه، توضیح می‌دهند که این باغچه در ضرب وتقسیم به دانش‌آموزان کمک کرده است چون آن‌ها با استفاده از خط‌کش محیط و مساحت بسترهای کشت را اندازه می‌گیرند. با پرورش مرغ‌هایی که روزانه بین 15 تا 18 عدد تخم می‌گذارند درس‌هایی درباره بیولوژی می‌آموزند .

مدرسه هر روز به دانش‌آموزان صبحانه و ناهار می‌دهد. شوق و ذوق دانش‌آموزان در محیط آموزشی به زندگی در خانه هم رسیده است. بعضی از پدر و مادرها با الهام‌گیری از فعالیت‌های مدرسه در خانه هم باغچه‌های کوچکی درست کرده‌اند.

لتیشیا کاررا، مادری که فرزاندانش دانش‌آموزان این مدرسه هستند، می‌گوید قبل از اینکه این باغچه‌ها درست شوند پول کافی برای خرید سبزیجات برای کل اعضای خانواده‌ را نداشت. مشارکت بیشتر فرزندان در کشت مواد غذایی برای تهیه غذای مدرسه باعث شده تا دانش آن‌ها نسبت به غذا و پایداری مواد غذایی بیشتر شود و بر میزان آگاهی مادر خود تاثیر بگذارند. کاررا می‌گوید: «حالا یادگرفتیم چگونه کمپوست (تجزیه بقایای گیاهی) درست کنیم، یک گیاه را کشت کنیم،‌ پرورش دهیم و از آن مراقبت کنیم».

در راستای حرکت مدرسه به سمت قوانین پایداری مواد غذایی به تنها جایی که «خسارت» وارد شده بوفه مدرسه است. قبل از آنکه باغچه مدرسه محصولات خوشمزه‌اش (مانند برگ چغندر، هویج، اسفناج، چغندر و گل‌کلم) را ارائه کند پدر و مادرها به فرزندانشان پول توجیبی می‌دادند تا از بوفه مدرسه اسنک بخرند.

با افزایش آگاهی درباره ارزش مواد غذایی، پدر و مادرها متوجه شدند رژیم غذایی روزانه که شامل مواد طبیعی باشد انرژی بیشتری نسبت به غذاهای نیمه آماده یا اسنک‌ها تولید می‌کند. اندیما مالدونادو می‌گوید:‌ «مصرف این نوع خوراکی‌ها برای سلامتی بچه‌ها مضر است. تصمیم گرفتیم این بوفه را ببندیم چون خوراکی‌هایی می‌فروخت که می‌دانستیم برای فرزندانمان خوب نیست. مصرف آن‌ها از دندان گرفته تا به معده آن‌ها آسیب می‌رساند.»

دانش‌آموزان علاوه کنترل روزانه رشد سبزیجات، خود دست به کار می‌شوند،‌ بذرها را می‌کارند و محصولات را برای پخت در آشپزخانه می‌چینند. آموزش‌های مرتبط با منابع طبیعی بسیار حیاتی و باارزش هستند. در بسیاری از مناطق دنیا عملی‌کردن این آموزش‌ها انجام نمی‌شود. مدیر مدرسه می‌گوید این «بهترین راه حل برای جلوگیری از مصرف خوراک ناسالم است. بدون اینکه مجبور باشید مواد خوراکی را از نقاط دوردست تهیه کنید.» او در پایان می‌گوید: «ما در زمین بازی خودمان بذرها را می‌کاریم و محصول را برداشت می‌کنیم. این کار باعث بوجود آمدن فرهنگ سالم غذا خوردن در مدرسه شده که به خانه‌های کودکان هم سرایت کرده است.»