Iranian Agriculture News Agency

ماهیگیری بدون نیاز به قایق

پروژه جمع‌آوری آب باران فائو در گواتمالا ماهی را به سفره‌های مردم می‌آورد

تصور کنید در یکی از خشک‌ترین مناطق کره زمین زندگی می‌کنید. جایی که به دلیل بارش کم سالانه 700میلی‌متر آب ذخیره می‌شود. جمعیت یک میلیون و دویست هزار نفری هم باید با ذرت و لوبیا و 65درصد آب کمتری نسبت به دیگر هموطن‌هایشان زندگی کنند.

ماهیگیری بدون نیاز به قایق

اما سیستم جمع‌آوری آب باران می‌تواند تفاوت بزرگی ایجاد کند. حالا ساکنان این روستای کم آب شرق گواتمالا می‌توانند ماهی و حلزون را  برای خوراک خود و فروش در بازارهای محلی پرورش دهند. بکارگیری از این سیستم نه تنها برداشت سالانه را افزایش داده است بلکه روستاییان می‌توانند گیاهان بیشتری نسبت به گذشته پرورش دهند.

قبل از سال 2016، شهرداری چیکیمولا در گواتمالا هیچ منبع ذخیره آب محلی نداشت: نزدیک‌ترین آب چشمه‌ای در کوهی بود که چندین کیلومتر با روستا فاصله داشت. هر پنج سال یکبار به طور میانگین سه محصول کشاورزان محلی از بین می‌رفت. درآمد آن‌ها به طور میانگین به کمتر از 2دلار در روز می‌رسید. هیچ پولی هم برای سیستم آبیاری وجود نداشت.

با کمک‌های مالی دولت سوئد، پروژه هوشمندانه فائو که با همکاری وزارت کشاورزی گواتمالا انجام شد همه چیز را تغییر داد. ایده خیلی ساده‌ای بود: ایجاد منبع ذخیره آب برای جمع‌آوری آب باران در طی ماه‌های می تا جولای و سپتامبر تا اکتبر و جلوگیری از تبخیر آن. وقتی که دمای تابستان به 42درجه سانتی‌گراد می‌رسد مسلما کار ساده‌ای نخواهد بود.

هیپولیتو گارسیا، یکی از کشاورزان محلی توضیح می‌دهد: «تا پارسال، از خشکسالی رنج می‌بردیم. اما حالا با این داشتن منبع و آبی که می‌توانم ذخیر کنم، ارکیده‌هایم سالم مانده‌اند. کاشت محصولاتی که حالا می‌توانیم برداشت کنیم مزیت بسیار بزرگی است. برای تولید مواد غذایی در آب و هوای خشک آب داریم. »

اما احداث استخر‌هایی کوچک حاوی حلزون و تیلاپیا و ماهی‌هایی که می‌توانند در آّ‌ب‌های کم‌عمق دوام بیاورند، آب و هوای خشک را متحول کرده است. آنتونیو مارکوس هرناندز، یکی از محلی‌ها، می‌گوید: «ما هیچ‌وقت ماهی نمی‌خوردیم.» چون ماهی گران است و تهیه آن وقت‌گیر. او می‌گوید برای گرفتن ماهی باید سوار ماشین دیگران شود و دو ساعت رانندگی کنند تا بتواند برای خود و خانواده‌اش به اندازه کافی ماهی بخرد و بابت آن مبلغ بالایی پرداخت کند.

حالا آنتونیو استخر ذخیره آب و ماهی خودش را دارد که ترکیبی از سیمان، شن و صفحه‌های مشبک است. او می‌گوید: «اخیرا 10 ماهی گرفتیم. دوتا از آن‌ها را دادم به پسری که کمک می‌کرد، دو تا به مادرم و بقیه را خودمان خوردیم.» هرناندز با لبخند ادامه می‌دهد: «برای هر نفر از خانواده خودم هم یکی».

بیش از 200 خانواده استخر ذخیره آب خود را دارند که می‌توانند در آن‌ها ماهی و حلزون پرورش دهند. سدهای بزرگتر هم وجود دارند که ظرفیتشان 450هزار لیتر است و به مصرف هزار خانواده می‌رسد.

این استخرها را 170 زن روستای دیگری ساخته‌اند. روزانا دیاز فلیپه یکی از آن‌هاست که 40 سال سن دارد. فلیپه با اشاره به تپه‌های شیب‌دار خارج از روستا می‌گوید: «اینجا قبلا دره خشک و خالی بود. با کمک این پروژه توانستیم این سد را به منظور جمع‌آوری آب برای آبیاری گیاهان بسازیم. اخیرا 300 ماهی تیلاپیا و حلزون به این سد اضافه کرده‌ایم. »

فلیپه استخر جمع آوری آب خود را با استفاده از 1400 لاستیک قدیمی ماشین ساخته است. او می‌گوید: «علاوه بر ماهی و حلزون، می‌خواهیم گیاه بکاریم.»

نری کاررا، یکی از مسئولان شهرداری، بسیار تحت تاثیر قرار گرفته است. او می‌گوید: «آموزش‌های لازم برای این خانواده‌ها باعث شده تا دید متفاوتی داشته باشند. آن‌ها کشاورزی سنتی را ترویج می‌کنند و با استفاده از این تکنولوژی‌ها غذای مورد نیاز خود را تولید می‌کنند. »

گوستاو گارسیا،‌ یکی از کارکنان محلی فائو می‌گوید: «ایده اولیه این پروژه این بود که مصرف ماهی را برای خانواده‌ها ترویج کنیم. با این حال ماهی‌ها با خوردن حشرات و کرم‌ها به تمرینی برای  مدیریت یکپارچه آفات تبدیل شدند.»

برای خانواده‌های این روستا تنها یک سال طول کشید تا محصولات طرح جمع‌آوری آب باران را برداشت کنند. حالا خبر این پروژه همه جا پخش شده و روستاهای بیشتر این منطقه به دنبال اجرای این طرح هستند.

بین ماه می و اکتبر سال 2017، این طرح توانست 9.1میلیون لیتر آب جمع‌آوری کند که معادل شش زمین فوتبال است. ویدالینا آگوستین یکی دیگر از محلی‌ها درباره این طرح می‌گوید: « ما فقیر هستیم. وقتی که گیاه رشد می‌کند می‌توانیم محصولات آن را بفروشیم و با پول آن برای فرزندانمان غذا تهیه کنیم.»

 

 

 

انتهای پیام

دیدگاه تان را بنویسید