هفت‌خوان تولید پایان ندارد

وقتی از در وارد می‌شوی، بوی تند سرکه و شوری نمک حلقت را قلقلک می‌دهد. صدای دستگاه‌ها قطع نمی‌شود و همراه با صدای دستگاه‌ها دست‌ها بی‌صدا کار می‌کنند. در کارگاه نیمه‌باز است و انبوهی از کارتن‌های باز شده و سالم جلوی چشم است. کارتن‌ها تکان می‌خورد و آهسته‌آهسته از بالای کارتن‌ها چهره زن جوانی مشخص می‌شود که کارتن‌ها را خالی می‌کند و پایین می‌اندازد. چشم که می‌گردانی متوجه می‌شوی بیشتر کارکنان سالن، خانم‌ها هستند. زنان جوانی که با دقت تمامی مراحل پر کردن و بسته‌بندی شیشه‌های شور و ترشی را دنبال می‌کرده و هرازگاهی با دست شیشه را کنترل می‌کنند. کیسه‌های بادمجان دلمه‌ای زیر سایه‌بان چیده شده‌اند و هرازگاهی یکی از کارگران به آن‌ها سر می‌زند و یکی از کیسه‌ها را داخل سالن می‌برد.

اینجا یکی از کارخانه‌های صنایع تبدیلی استان ایلام در شهرک صنعتی دره‌شهر است. کارخانه‌ای که با توجه به ظرفیت‌های کشاورزی استان ایلام و ظرفیت‌های آن تأسیس شده است. حمید شِکری مدیر این کارخانه است. هرچند که این کارخانه در سال 85 تأسیس شده و با مدیریت جدید احیا شده است.

شکری کارمند آموزش‌وپرورش هم هست و به کمک خانواده و برادرانش این مجموعه را اداره می‌کنند. او در مورد نحوه ورودش به بخش تولید می‌گوید: تا پیش از سال 90 بیشتر به‌عنوان توزیع و پخش در صنعت مواد غذایی فعالیت می‌کردم. پس از آن با توجه شرایط اقتصادی و علاقه‌مندی خودم به سمت تولید روی آوردم به‌ویژه اینکه در استان ایلام ظرفیت تولید محصولات کشاورزی در بخش صیفی‌ و سبزیجات بسیار بالا است.

او اضافه می‌کند: البته فضای بخش تولید به هیچ‌وجه جذاب نیست و به‌طور مداوم باید به فکر حل چالش‌ها و معضلات موجود باشیم، اما وقتی محصولات ارزان‌قیمت و با کیفیت وجود دارد بازهم می‌توان به تولید در بخش صنایع تبدیلی امیدوار بود.

این تولیدکننده بیش از هر چیز به مشکلات و چالش‌های بخش تولید به‌خصوص در مناطق محروم اشاره دارد و می‌گوید: اینجا به‌ویژه در بخش تولید مشکلات یکی‌یکی به سراغت می‌آیند. اول از همه تأمین اجتماعی و بیمه، اداره مالیات 9 درصد مالیات بر ارزش افزوده را به ما به‌عنوان تولیدکننده نمی‌دهد. به‌ویژه اینکه ما از شیشه برای صادرات استفاده می‌کنیم.

او اضافه می‌کند: مثل تأمین مالی و سرمایه در گردش هم دیگر گفتن ندارد. همه واحدهای تولیدی از کوچک تا بزرگ همین مشکل را دارند. سال گذشته وزارت صنایع و وزارت جهاد واحد ما را برای گرفتن وام تأیید و معرفی کردند. خردادماه معرفی شدیم و کارهای اداری به پایان رسید، اما تسهیلات ما در تاریخ 22 اسفندماه 96 پرداخت شد.

شکری مشکلاتش یکی و دو تا نمی‌داند. خودش می‌گوید خیلی از مشکلات را با چک و سفته حل می‌کنیم و هرروز به دنبال یک مشکل تازه می‌رویم، اما تولید را ترک نمی‌کنیم. وقت اوج کار حتی جمعه‌ها هم کارگاه می‌آییم.

او اضافه می‌کند: ظرفیت ما حداقل سه هزار شیشه در روز است، ولی ما با نیمی از ظرفیت خود به‌طور میانگین کار می‌کنیم. با همه این مشکلات توانستیم با برخی از فروشگاه‌های زنجیره‌ای و شبکه توزیع به‌خوبی کار کنیم.

این تولیدکننده هم برای صادرات مشکلات بسیاری داشت، اما تمامی محصولاتش بدون نگه‌دارنده است و استاندارهای لازم برای صادرات را دارد. او توضیح می‌دهد: ما 103 قلم کالا تولید می‌کنیم ولی مهم‌ترین و اصلی‌ترین تولید ما خیارشور است. با آنکه شرایط خیلی مناسب نیست، اما باز هم این کارگاه حداقل برای 43 نفر ایجاد شغل کرده و به‌طور غیرمستقیم به‌ویژه در فصل کار (از تیر تا آخر مهرماه) بیش از 300 نفر را در حلقه اشتغال وارد می‌کند.

او اضافه می‌کند: این منطقه با توجه به جغرافیایش ظرفیت بسیاری برای صادرات به عراق و دیگر کشورهای منطقه دارد. هرچند که در حال حاضر محصولات ما به سیدنی، روسیه، آسیای جنوب شرقی و... صادر می‌شود، اما حمایت‌های ساده صادراتی هم برای ما وجود ندارد./