میگو خیلی زود فاسد می‌شود

در ایران میگوهای خوراکی آب‌شور در دریای عمان و خلیج‌فارس زندگی می‌کنند. این حیوان، کف‌زی است و به همین دلیل در نواحی کم‌عمق یافت می‌شود. این نوع میگو را دریایی می‌نامند.  این میگو به‌وسیله لنج و کشتی صیدشده و به ساحل حمل می‌شود و در ساحل، برحسب این‌که عمل‌آوری شود و یا به‌صورت تازه به بازار مصرف انتقال یابد نیز مسیر جداگانه‌ای را می‌پیماید. 

نوع دیگر میگو، میگوی پرورشی است که در سواحل خلیج‌فارس و دریای عمان با استفاده از آب دریا که توسط کانال به سمت مزارع هدایت‌شده، مستقیماً در محیط طبیعی دریا پرورش داده می‌شود. تفاوت میگوی پرورشی و دریایی، علاوه بر تفاوت گونه و نژاد، در صید و روش عرضه میگو است. 

ارزش غذایی میگو

گوشت گوسفند، گوساله، مرغ، ماهی و میگو جزو غذاهای با پروتئین بالا محسوب می‌شوند که معمولاً نیاز پروتئینی بدن باید توسط آن‌ها تأمین شود. میزان کلسترول در 100گرم میگو حدود دوسوم میزان کلسترول در یک تخم‌مرغ 50گرمی است. یعنی در وزن مساوی، میزان کلسترول میگو یک‌سوم کلسترول تخم‌مرغ است. با این تفاوت که در میگو، میزان اسید چرب اشباع که برای سلامتی مضر است صفر است که می‌تواند به کاهش کلسترول خون کمک کند.

بر اساس تحقیقاتی که در دانشگاه راکفلر آمریکا صورت گرفته و به تأیید انجمن متخصصان قلب آمریکا رسیده و در مجله نظام پزشکی ایران نیز  ثبت شده است. کلسترول موجود در میگو باعث افزایش کلسترول خون نمی‌شود و اصولاً آنچه علت اصلی افزایش کلسترول خون است، اسیدهای چرب اشباع هستند.

میگو مقدار قابل‌توجهی املاح ضروری به‌خصوص فسفر و آهن دارد که به‌ویژه برای کودکان در حال رشد و زنان باردار بسیار مفید است.

نکته قابل‌توجه دیگر این‌که در غذاهای دریایی به دلیل کمتر بودن بافت پیوندی به نسبت سایر غذاهای گوشتی، گوشت آن‌ها نرم‌تر بوده و این واقعیت به‌خصوص پس از پخت مشخص می‌شود. به همین دلیل غذاهای دریایی و ازجمله میگو برای افراد مسن که به دلیل وضعیت دهان و دندان کمتر قادر به جویدن و هضم غذا هستند بسیار مفید است.

در ارتباط با اندازه میگو توضیح این‌که برخلاف تصور عامه میگوی درشت یا به‌اصطلاح شاه‌میگو به دلیل مسن بودن میگو و سفت شدن عضلات آن‌ها و به زبان دیگر پیر شدن آن‌ها در مقایسه با میگوهای کوچک‌تر، خوشمزه نیست و در میگو نیز مانند سایر جانوران مثل مرغ، گاو و گوسفند نوع کوچک‌تر آن خوشمزه‌تر است، دلیل اصلی تفاوت قیمت در میگوهای ریزودرشت درصد ضایعات آن است.

روش‌های تشخیص میگوی سالم و غیرسالم

میگو به دلیل دارا بودن اسیدهای چرب غیراشباع خیلی سریع خراب می‌شود. چون تمام‌ اندام‌های گوارشی میگو در ناحیه سر قرار دارد، شروع مرحله فساد از ناحیه اتصال سر با قسمت بدن است، که با شروع مرحله فساد، سر میگو را جدا کرده و بدون سر به فروش می‌رسانند.

در مرحله بعد پوست میگو را جدا کرده و عضله تنها می‌ماند. البته این بدان معنی نیست که هر میگوی بسته‌بندی‌شده بدون سر دارای مشکل است، چون ممکن است براثر بازار مصرف، میگو را سر کنی و یا آن را پوست کنی کرده و به فروش برسانند.

پس میگو باید با سر بوده و سر آن سفت و محکم به بدن چسبیده باشد. رنگ میگو بسته به گونه، نژاد و محیط زندگی میگو متفاوت است ولی پس از پخت تقریباً تمامی میگوها به رنگ صورتی مایل به قرمز درمی‌آیند که شدت این رنگ نشانه سلامت میگو است. هرچقدر میگو پس از پخت کمتر صورتی شود، کیفیت پایین‌تری دارد، رنگ میگو باید یکنواخت بوده و لکه‌های سیاه درشت به شکل خال‌های درشت نداشته باشد. خال‌های ریز پراکنده در سطح بدن طبیعی است.

میگوی تازه بوی بد ندارد و فقط بوی خاص میگو را دارد که اصلاً تند نیست. ولی در صورت خراب شدن، بوی شدید و تند آمونیاک از آن استشمام می‌شود. از این نظر نوع پرورشی و دریایی آن هیچ فرقی ندارند، یعنی میگوی دریایی که از لب ساحل بلافاصله بعد از صید به فروش می‌رسد بدون بو است.

در مورد نگهداری میگو، توضیح این‌که اگر میگو را به‌صورت تازه از شهرهای جنوبی خریداری می‌کنید، باید در همان محل فقط سر را جدا کرده و با پوست فریز کنید. اگر میگو به‌صورت بسته‌بندی‌شده و منجمد خریداری می‌شود باید به تاریخ تولید و انقضا و کد بهداشتی جعبه دقت شود. سپس آن را در فریزر خانگی و حدود ۱۸- درجه سانتی‌گراد نگه‌داری کرد.

بسته‌بندی باید به صورتی باشد که مجبور به دوباره فریز کردن میگو نشوید. برای این کار می‌توان وقتی میگو خریداری شد، بیش از این‌که کاملاً از حالت انجماد خارج شود سر میگو را جدا کرد و آن را در پلاستیک به‌اندازه مصرف هر وعده قرارداد و البته فوری آن را داخل یک جعبه و درون فریزر گذاشت. 

میگویی را که پوست آن کنده شده به مدت زیاد نمی‌توان در فریزر نگاه داشت، مگر در شرایط خاص و بسته‌بندی خاص که حتی در آن صورت هم مدت نگهداری طولانی نیست.