قیمت واقعی آب در دقیقه 90
ایانا- اقتصاد: علی محسنی: کمبود آب صورت خشن‌تری از خود در سال جاری نشان داده است. پیش‌بینی‌ها حکایت از آن دارد که سد زاینده‌رود در اوایل تابستان خشک می‌شود و بخشنامه‌هایی نیز برای «ممنوعیت کشاورزی» به منظور تامین آب شرب صادر شده است. کشاورزان شرق اصفهان آبی برای کشاورزی ندارند. فولاد مبارکه اصفهان مجبور است در سال جاری 16 برابر سال گذشته برای تامین آب مورد نیاز خود هزینه کند. صنایع فولاد، سنگ آهن و مس فعال در شرق کشور به انتقال آب از خلیج فارس روی آورده‌اند.
استاندار کرمان در مراسم افتتاح یک طرح معدنی در رفسنجان، از لزوم کاهش سطح زیرکشت پسته به یک پنجم میزان فعلی می‌گوید و صنعتی شدن را چاره بقای اقتصاد کانون تولید پسته می‌داند...
اخبار کم‌آبی در کم‌بارش‌ترین سال دهه‌های اخیر به قدری فراوان است که شهروندان ایران را هراسان می‌کند. راهکارها اما یک‌به‌یک به مرحله اجرا می‌رسد و نگرانی‌ها از تبعات اجرای طرح‌های کاهش یا ممنوعیت مصرف آب رو به کاهش گذاشته است. همه می‌دانند که دیگر آب کم است و یا حتی دیگر نیست!
آب اگر نباشد بقاء به خطر می‌افتد. بنابراین در روزهای رخ‌نمایی چهره خشن بی‌آبی، کاهش مصرف اجتناب‌ناپذیر است. راهکار صنعتی شدن رفسنجان در شرایطی ارائه شده که یا باغ های پسته خشک شده‌اند و یا برای سرپا ماندن‌شان نیاز به هزینه چندین برابری برای تامین آب است. صنایع معدنی و فلزی استان‌های کرمان و یزد برای بقاء رو به انتقال آب از خلیج فارس آورده‌اند و این در حالی است که پیش‌بینی‌ها حکایت از هزینه بیش از 10 هزار تومانی تامین هر مترمکعب آب از این مسیر دارد. فولاد مبارکه مجبور است مترمکعبی 12 هزار تومان برای مصرف هر مترمکعب آب در سال جاری بپردازد در حالی که هزینه سال گذشته تنها 750 تومان بود. صنایعی که روزی با جانمایی غلط در خشک کردن مرکز و شرق کشور مقصر بوده‌اند، حال خود قربانیان نخستین بی‌آبی هستند. کشاورزی سنتی نیز ناگزیر از پرداخت هزینه فراوان آب، تغییر کشت و یا نابودی است.
قیمت‌گذاری آب غلط بود. سیاست‌گذار از اتخاذ تصمیم درست طفره می‌رفت چون از تبعاتش می‌ترسید. حال دیگر ترس‌ها ریخته چون بقاء در خطر است. به نظر می‌رسد این روند ادامه خواهد داشت و کشاورزی، صنعت و شهرها مجبور به پرداخت هزینه‌های گزاف تامین آب بشوند.
متاسفانه سال‌هاست که اصلاحات اقتصادی را به عقب می‌اندازیم و نتیجه، پرداخت هزینه‌های سنگین است. بی‌آبی و ورشکستگی‌ها در نظام بانکی تنها بخشی از این هزینه‌های گزاف است. هنوز البته از اصلاحات بیشتر واهمه داریم گرچه می‌دانیم این اصلاحات گریزناپذیر است.
بهتر است قیمت آب را واقعی‌تر کنیم تا مصرف آب کنترل شده‌تر شود. سرمایه‌ای نیز برای بهینه کردن مصرف‌ها ایجاد شود. صنایع فولاد و معدن دیگر به هر راهی از ارتقاء فن‌آوری تا تصفیه فاضلاب شهرها و حتی انتقال آب بسیار گران متوسل شده‌اند تا همچنان زنده بمانند.
این دست اقدامات را نباید به وقت اضافه پس از اتمام 90 دقیقه واگذار کنیم. واقعیت‌ها را درک کنیم و با هزینه‌ای کمتر به اصلاح روش‌ها روی بیاوریم. پسته رفسنجان باید بماند تا نگین صادرات غیرنفتی کشور باشد اما در زمان احتضار و تنها با راهکار «پذیرش مرگ» به سراغش رفته‌ایم. این گونه نباشیم!
دیدگاه تان را بنویسید