Iranian Agriculture News Agency

اصلاحات برای کشاورزی سنتی در شرق هند / هند بساط کشاورزی معیشتی را جمع می کند

شرق هند در انتظار انقلاب سبز است تا امنیت غذایی را بهبود بخشد و فقر را کاهش دهد. سهم قابل توجهی از جمعیت هند در این بخش از کشور، برای تأمین غذا و امنیت معیشت خود به کشاورزی وابسته اند. این منطقه بالاترین تراکم روستائیان فقیر جهان را دارد و بیشترین میزان فقر در میان کارگران و حاشیه نشینان کشاورزی است که در زمین هایی به وسعت کمتر از 0.5 هکتار زراعت می کنند.

اصلاحات برای کشاورزی سنتی در شرق هند / هند بساط کشاورزی معیشتی را جمع می کند

شرق هند در انتظار انقلاب سبز است تا امنیت غذایی را بهبود بخشد و فقر را کاهش دهد. سهم قابل توجهی از جمعیت هند در این بخش از کشور، برای تأمین غذا و امنیت معیشت خود به کشاورزی وابسته اند. این منطقه بالاترین تراکم روستائیان فقیر جهان را دارد و بیشترین میزان فقر در میان کارگران و حاشیه نشینان کشاورزی است که در زمین هایی به وسعت کمتر از 0.5 هکتار زراعت می کنند.

به گزارش ایانا از سایت "فایننشیال اکسپرس"، شرق هند، با وجود تلاش های بسیار زیاد دولت در گذشته، هنوز هم در توسعه کشاورزی عقب مانده است. گرچه این منطقه بهترین خاک کشور، آب فراوان، آفتاب و نیروی کار را دارد؛ عملکرد کشاورزی آن فقط در سطح معیشت مردم است.

اکثریت خانواده های کشاورز این منطقه فقیراند و کشاورزی برای افزایش درآمد خالص آنها و کاهش فقر ضروری است. به هر حال، درآمد حاصل از کشاورزی در شرق هند، در مقایسه با استان های شمال غربی، بسیار کمتر است. مثلاً، میانگین درآمد برنج استان بهار،7-5 برابر کمتر از استان های هاریانا و پنجاب است. بازده محصول در این منطقه، در مقایسه با بخش شمال غرب و سایر نقاط این کشور تقریباً کم و ثابت است. مثلاً، میانگین بازده برنج در استان بهار، حدود 2.5-2 تن است (مشابه دیگر استان های این بخش)؛ در حالی که این میزان در هاریانا 5 و در پنجاب 6 تن در هکتار است.

در مورد گندم، در استان بهار، بازده محصول حدود 2.5 تن در هکتار است که به طور قابل ملاحظه ای کمتر از میانگین کل کشور و خیلی کمتر از میزان بازده این محصول در استان های هاریانا و پنجاب (5-4.5 تن در هکتار) است.

فشار بیش از حد جمعیت بر اراضی با بازده نسبتاً کم محصول آمیخته می شود؛ در نتیجه، میانگین سرانه درآمد هر خانوار کشاورز در این منطقه کاهش می یابد. میانگین سالانه درآمد حاصل از کشاورزی ر در استان های شرقی هند حدوداً نصف میانگین کل کشور است. همچنین، این منطقه نسبت به تغییرات اقلیمی بسیار آسیب پذیر است و از تغییرات بلند مدت بازده محصول در سال های مختلف رنج می برد؛ این موضوع کشاورزی این منطقه را در برابر تشدیدهای آب و هوایی از قبیل خشکسالی و سیل آسیب پذیرتر می کند. مثلاً، در سال 2009 که خشکسالی بود، بازده محصول برنج در مقایسه با بازده معمول سالانه این محصول در استان بهار 15 درصد کاهش یافت و منجر به اثرات اقتصادی و اجتماعی جدّی شد. چنین وضعیتی در سایر استان های این منطقه نیز رخ داد؛ در حالی که بازده محصول برنج در استان های شمال غرب، مانند هاریانا و پنجاب، همانند بازده معمول سالانه کل کشور بود. بنابراین، چالش اصلی در سیاست این بخش، تشدید ترویج پایدار کشاورزی است تا سودآورتر باشد و در برابر تغییرات اقلیمی مقاومت کند.

مؤسسه بین المللی تحقیقات سیاست غذا 1 (IFPRI) ، برخی بررسی ها را در استان های اصلی هند انجام داد تا پذیرش انواع محصولات بهبودیافته و فنّاوری های جدید را نشان دهد. بررسی های صورت گرفته در استان های شرقی نشان داد که اغلب کشاورزان این مناطق از انواع بذرهایی با عمر 30-25 استفاده می کنند که توان بالقوه بازده شان کاهش یافته و حساسیت بالایی به تنش های حیاتی و غیرحیاتی دارند. علاوه بر این، در شرق هند، فنون کشاورزی حفاظتی 2 (CA) -به صفر رساندن میزان شخم زدن و تسطیح زمین- تقریباً نادیده گرفته می شود. در مقابل، استان های هاریانا و پنجاب، در حال پذیرش انواعی از فنّاوری های پیشرفته اند. گزارش شده است که عدم دسترسی و کمبود دانش مهمترین محدودیت ها در پذیرش انواع فنّاوری های پیشرفته است. همچنین، فقدان چارچوبی قانونی برای اجاره زمین، محدودیتی در پذیرش آخرین فنّاوری ها و تأمین سرمایه گذاری جهت توسعه دارایی های مزارع است. تجربیات جهانی نشان داده است که اجاره قانونی زمین، سبب بهبود بهره وری و کاهش فقر می شود.

در سال های اخیر، با وجود تمام محدودیت ها، تحول کشاورزی در شرق هند آغاز شده؛ اما تسریع آن نیازمند سرعت بخشیدن به اصلاحات در سیاست ها، نهادها، بازارها و توسعه زیرساخت های کشاورزی است. تنوع کشاورزی جهت تولید محصولات باارزش در شرق هند، گام بعدی در زمینه افزایش درآمد کشاورزان است. قلمرو وسیعی برای لبنیات، باغبانی و شیلات در این منطقه وجود دارد. شیوه کشت مخلوط، همراه با بهره وری بیشتر در بازده محصول و مصرف آب، درآمد بیشتری نیز برای کشاورزان ایجاد می کند. تحقیقات نشان می دهد که سیستم های کشت مخلوط، قابل اعتمادترین روش کسب بالاترین درآمد برای کشاورزان است. این روش نیازمند سرمایه گذاری در توسعه مالی و فیزیکی زیرساخت از جمله بخش های فرآوری کشاورزی، انبارداری روستایی، ذخیره سازی و زنجیره سرد و همچنین گسترش مؤسسات مالی است.

مورد قابل ملاحظه دیگر، دسترسی به بازارهاست. اغلب کشاورزان، به دلیل فقدان تسهیلات بازاریابی مناسب در شرق هند، سریعاً مازاد محصولاتشان را پس از برداشت با قیمت هایی بدون سود می فروشند. همچنین، توانایی بازاریابی و مذاکره بر سر قیمت های مناسب تر برای تولیدات بسیار محدود است. بنابراین، در بخش روستایی، باید امکانات کافی از طریق مشارکت بخش دولتی و خصوصی با ارائه مزیت قیمت گذاری، کاهش هزینه های معامله و دسترسی به بازارهای ورودی و خروجی کارآمد ایجاد شود. منطقه شرق هند، در مقایسه با سایر مناطق، سرمایه گذاری کمتری جهت توسعه کشاورزی را در بخش های زمین، آب، بازارها و خدمات رفاهی تجربه کرده است. پژوهش های مؤسسه بین المللی تحقیقات سیاست غذا نشان می دهد که تشویق بخش خصوصی برای سرمایه گذاری در توسعه آبیاری سبب رشد کشاورزی در این منطقه خواهد شد.

موفقیت همه این تلاش ها به این موضوع متکی است که کشاورزان به کمک گروه های خودآموز و یا سازمان های پرورش دهنده کشاورزان و یا تعاونی ها از مزایای اقتصادی این منطقه بهره مند شوند.

در نهایت و هم اکنون، رویکرد جامعی از ادغام فنّاوری ها، سیاست ها، نهادها و زیرساخت های کشاورزی برای آغاز انقلاب سبز جدیدی در شرق هند نیاز است.

پانوشت:

1. International Food Policy Research Institute

2. conservation agriculture

ترجمه: مهشید جلالیان

انتهای پیام

دیدگاه تان را بنویسید