نگاهی به کسبوکار خانواده فرِرو، مالک چهارمین شرکت بزرگ شکلاتسازی در جهان
امپراتوری کیندر و نوتلا
امسال تغییری اساسی در روند کار شرکت فررو به وجود آمد، جیووانی تصمیم گرفت اولین مدیر اجرایی شرکت را از میان گزینههایی خارج از خانواده فررو انتخاب کند.
شیشههای شفاف با درهای سفید، عکس یک تکه نان تست پوشیده از کرم شکلاتی و یکی، دو تا فندق؛ این تصویر آشنای شیشههای نوتلا است، یکی از مشهورترین محصولات شکلاتی دنیا که هواداران پروپاقرصی دارد. همین عشق به شکلات است که دهههاست کسبوکار خانوادگی فررو را به جایی رسانده که حالا در میان برترین ثروتمندان جهان بنشینند.
ماجرای این کسبوکار خانوادگی از زمان جنگ جهانی دوم شروع شد، از زمانی که در حاشیه درگیریها، پیترو فررو بیشتر از هرچیزی سرش را گرم کار و بار شیرینیپزی کرد. پیترو، شیرینیپزی بود در شهر دولیگانی در ایتالیا که برای رونق بیشتر راهی شهر تورین شد و مغازه خودش را باز کرد. با شروع جنگ جهانی دوم مغازهاش را به ناچار از تورین به آلبا منتقل کرد، جایی که قرار بود تبدیل به خانه اصلی یکی از بزرگترین شرکتهای شکلاتسازی در جهان شود. همسرش پیِرا مغازه را میچرخاند و پیترو مشغول آزماش کردن ترکیبات جدید و دستور پختهای تازه شد، تمرکزش را روی تولید محصولات جدیدی گذاشت که در وضعیت جنگ و کمبود شیرینی و شکلاتهای معمول بتوانند جای خالی آن ها را پر کنند.
در زمان جنگ، یکی از محبوبترین انواع شکلات در ایتالیا کمیاب شده بود؛ گیاندوجا نوعی کرم شکلاتی بود که در دوران ناپلئون تولید و استفاده از آن رایج شد. پیترو سعی کرد تا محصولی شبیه به همان گیاندوجای محبوب تولید کند، کرمی که از ترکیب فندق و کره کاکائو تهیه شد و نامش را گذاشت «پاستا گیاندوجا». تلاشهای او با تمام شدن جنگ جواب داد و فروش محصول تازه را در سال 1946 آغاز کرد. برای تبلیغ این محصول که شکلکش شبیه به کره بود و قرار بود مانند کره هم روی نان مالیده شود، به هر مشتری که نان میخرید یک قالب از شکلات میدادند تا همراه نان امتحان کنند و همین موضوع به معرفی شکلاتی که قرار نبود تنها به عنوان شکلات مصرف شود کمک کرد. هزینه تولید محصول بالا نبود و در نتیجه قیمت عرضه آن هم برای عموم مردم مناسب بود و همین باعث استقبال بیشتر از آن شد به گونهای که تا پایان همان سال کار و بار این محصول تازه آنقدر گرفته بود که فررو توانست هم شرکت خود را به صورت رسمی ثبت کند و هم 50 نفر را استخدام و شرکتش را در همان شهر آلبا به ساختمانی بزرگتر و مجهزتر منتقل کند.
بعد از یک سال اول، وقتی که حداقل فروش محصول تضمین شد، پیترو، کار تماس با کشاورزان محلی را آغاز کرد تا با آن ها برای خرید مقدار ثابتی از فندق قرارداد ببندد. بعد از مدتی هم به جای عرضه محصول به عمدهفروشان، خودش دستبهکار شد و ناوگان ارسال محصول خودش را راه انداخت تا در هزینه حمل و نقل هم صرفهجویی شود. برادر پیترو با نام جیووانی از ابتدای کار تاسیس شرکت همراه او مشغول به کار شد و عمده کار ناوگان حمل و نقل را او هدایت میکرد و توانست در طول چند سال کمک بزرگی برای عرضه مستقیم محصولات به مشتریان باشد.
کمی روغن اضافه
میشل فررو، فرزند پیترو در سال 1950 به کسبوکار خانوادگی پیوست و زیر نظر پدر و عمویش کار را آغاز کرد. در همان دهه 50 بود که پس از فوت هر دو برادر، میشل کار را در دست گرفت و در رأس شرکت نشست، اما او هم مانند پدرش از تولید ترکیبات جدید لذت میبرد. برای همین بود که به دستور تهیه قدیمی پدر، اندکی روغن گیاهی اضافه کرد و از آن به بعد بود که کرم شکلاتیهای معروف، بیشتر حالت خامهای به خود گرفتند و دیگر به راحتی روی نانهای صبحانه پخش میشدند. میشل محصول جدید را در شیشههای کوچک عرضه کرد و نام «نوتلا» را برایشان برگزید. محصولی که امروز برای بسیاری از افراد شناختهشده است، در واقع حاصل خلاقیتی بود که او در سال 1964 به خرج داد.
دهه 60 میلادی، دهه ورود نوتلا به سایر کشورهای اروپایی بود؛ اول آلمان، بعد فرانسه و انگلستان. همزمان با پا گذاشتن به کشورهای تازه، نوبت به معرفی محصولات تازه هم رسید. در اواخر همین دهه بود که قرصهای نعنایی "تیکتک" از سوی شرکت فررو تولید شدند. این محصول به صورت خاص بازار آمریکا را هدف گرفته بود، فررو میدانست که آمریکاییها محصول معروفی دارند به نام کره بادامزمینی، همان ظرفهای شیشهای که با کرم بادامزمینی پر شده بود، همانگونه همراه با نان صبحانه خورده میشد و رقیبی بسیار سرسخت برای نوتلا به شمار میرفت. فررو تصمیم گرفت به جای آغاز کار با رقابت، قرصهای کوچک نعناییاش را برای امریکاییها بفرستد. همزمان با ورود تیکتک، کار نخستین دفتر شرکت فررو در نیویورک هم آغاز شد.
تخممرغهای هیجانانگیز
میشل فررو در اواخر دهه 60 به سراغ مشتریان تازه رفت، اینبار محصولی ارائه شد مخصوص بچهها. در سال 1968 شکلات " کیندر " وارد بازار شد و تا سال 1974 خط تولید کیندر به صورت مستقل فعالیت اش را آغاز کرد؛ خط تولیدی با محصولات گوناگون تنها برای بچهها.
یکی از معروفترین محصولات این خط تولید که در گذر زمان همچنان هواداران زیادی بین بچهها دارد تخممرغهای شکلاتی کیندر است، همان چیزی که ما آن را به اسم "تخممرغ شانسی" میشناسیم. شکلاتی شبیه به تخممرغ که در دلش یک تکه اسباببازی جاسازی شده و همین باعث شد تا در میان کودکان تبدیل به محصولی پرطرفدار شود. آن اسباببازیهای کوچکی که در دل شکلات مخفی شده بودند باعث شد تا این محصول فررو در میان بزرگسالان هم محبوب شود، هرکسی در هر سن و سالی که باشد گاهی بدش نمیآید غافلگیر شود. کمی بعد از رونق بازار تخممرغهای کیندر، اسباببازیهای کوچکی که در دلشان جاسازی شده بود تبدیل به سوژهای برای سرگرمی شدند، خیلی از کودکان و گاهی بزرگسالان شروع به جمعآوری کلکسیون اسباببازیهای کوچک کیندر کردند.
فررو در اواخر دهه 90 کارش را به اروپای شرقی هم گسترش داد و در لهستان، مجارستان، جمهوری چک و روسیه شعبه زد. تا نیمههای این دهه فروش شرکت به 3 میلیارد یورو رسید و نزدیک به سهچهارم از فروش شرکت از بازارهایش خارج از کشور ایتالیا تامین میشد.
اروپا البته برای شرکت فررو کافی نبود و قرار شد که بازار امریکا و تمام قاره امریکا هم مورد توجه بیشتری قرار بگیرد. هدف این بود که تا پایان دهه 90 درآمد فررو از امریکای شمالی و جنوبی به یک میلیارد یورو برسد. برای همین بود که شرکت دست به سرمایهگذاری جدید زد و سال 1997 با 100 میلیون دلار یک کارخانه جدید در برزیل تاسیس کرد.
سال 1997 همان سالی بود که که نوبت به جیووانی و پیترو جونیور رسید. دو پسر میشل که به صورت مشترک مدیریت شرکت خانوادگی را در دست گرفتند. پیترو که نام پدربزرگش را بر او گذاشته بودند، در سال 1963 به دنیا آمده بود و جیووانی در سال 1964. پیترو در سال 1985 کار برای شرکت پدرش را آغاز کرد و در سال 1992 مسئول تمامی فعالیتهای فررو در اروپا شد. جیووانی در سال 1975 به بلژیک رفت و در «مدرسه اروپایی» تحصیل کرد، یکی از شعب مدارس اروپایی که مدرسههای خصوصی بودند و دانشآموزان شان با سیستم چندفرهنگی و چندزبانی تحصیل میکردند. جیووانی پس از آن راهی امریکا شد تا در رشته بازاریابی در یک دانشکده خصوصی در پنسیلوانیا تحصیل کند. بعد از پایان تحصیلاتش بود که به کشورش بازگشت و به برادرش برای مدیریت شرکت ملحق شد. همسن و سال بودند و همراه هم امور را در دست گرفتند، این مدیریت مشترک برادرانه تا سال 2011 یعنی زمانی که پیترو درگذشت، ادامه داشت. تولید محصولات جدید در زمان مدیریت دو برادر هم ادامه داشت اما هنوز که هنوز است فررو را بیشتر از هر محصول دیگری با همان "کرم شکلاتی فندقی" میشناسند که پیتروی بزرگ روانه بازار کرد و توانست خانوادهاش را به یمن نوتلا، در فهرست میلیاردرهای جهان بنشاند.
امسال تغییری اساسی در روند کار شرکت فررو به وجود آمد، جیووانی تصمیم گرفت نخستین مدیر اجرایی شرکت را از میان گزینههایی خارج از خانواده فررو انتخاب کند. به این ترتیب لاپو سیویلتی، مدیر بخش اروپای مرکزی و شرقی شرکت جای او را گرفت. مالکیت شرکت البته در اختیار اعضای مختلف خانواده فررو است، شرکتی که در سال 2015 درآمدی بالغ بر 9.5 میلیارد یورو (برابر 11 میلیارد دلار) را برای خودش به ثبت رساند.
منبع: اتاق ایران
دیدگاه تان را بنویسید