الگوهای کاشت نامنظم، نتیجه بهتری را در بازده محصول به دنبال دارند

تراس های برنج معروف بالی، زمانی که از بالا مشاهده می شوند، شبیه موزاییک های رنگی هستند، به دلیل این که بعضی کشاورزان عمل کاشت را هماهنگ با یکدیگر انجام می دهند در حالی که بعضی دیگر در زمان های متفاوتی این کار را انجام می دهند. نتیجه این الگوی نامنظم برای سیستم های ساخته دست بشر بسیار نادر است؛ این کار منجر بیشترین بازده محصول می شود، بدون اینکه برنامه ریزی کلی در این مورد انجام شده باشد.

به گزارش ایانا از ساینس دیلی برای درک اینکه چگونه کشاورزان اهل بالی تصمیم خود را برای زمان کاشت می گیرند، یک تیم از پژوهشگران به سرپرستی استفن لنسینگ (دانشگاه فناوری نایانگ) و استفن ترنر(دانشگاه علوم پزشکی وینا، مرکز علوم پیچیده وینا) هردو اعضای هیات علمی خارجی موسسه سنتافه، دو نوع متغیر را به عنوان مدل در نظر گرفتند: دسترسی به آب و تخریب بر اثر وجود آفات. کشاورزانی که در بالادست (رودخانه) زندگی می کنند این مزیت را دارند که همیشه از آب برخوردار هستند درحالی که آن هایی که در پایین دست هستند باید برنامه ریزی خود را با برنامه کشاورزان بالا دست انطباق دهند.

در این جا آفات وارد صحنه می شوند. زمانی که کشاورزان در زمان های مختلف عمل کاشت را انجام می دهند، آفات می توانند از یک زمین به زمین دیگر بروند، اما زمانی که کشاورزان به طور همزمان این کار را انجام می دهند، میزان آفات کاهش می یابد. بنابراین کشاورزان بالادست برای تقسیم آب انگیزه دارند؛ اینکه کاشتن همزمان بتواند به وقوع بپیوندد. با این حال منابع آبی محدود هستند و آب کافی برای همه برای اینکه بتوانند عمل کاشت را همزمان انجام دهند وجود ندارد. در نتیجه این محدودیت ها، الگوی کشت نامنظم ظهور می کند که میزان برداشت محصول را به حداکثر آن نزدیک می کند.

لنسینگ می گوید: "یافته قابل توجه این است که این وضعیت مطلوب، بدون برنامه ریزان مرکزی یا هماهنگی به وجود می آید. کشاورزان به تعامل محلی می پردازند و دست به یک تصمیم گیری فردی آزادانه در مقیاس محلی می زنند، تصمیمی که اعتقاد دارند میزان محصول آن ها را به بیشترین حد آن خواهد رساند. این سیستم جهانی اکنون، به بهینه ترین شکل کار می کند." او می گوید: "آنچه از نظر علمی هیجان انگیز است این است که این مسئله در تضاد با مفهوم منابع مشترک است، شرایطی که وضعیت بهینه کلی به دست نمی آید چراکه همه دنبال به حداکثر رساندن سود فردی خود هستند. این آن چیزی است که ما معمولا تجربه می کنیم؛ زمانی که انسان های خودخواه از منابع محدود بر روی زمین استفاده می کنند، هرکس بازده فردی خود را به حد بهینه می رساند و شرایط مطلوب هرگز برای همه پیش نمی آید."

این پژوهشگران فهمیدند که تحت این فرضیات، الگوی کاشت، نامنظم می شود که نیاز است توسط عکس های ماهواره ای تایید شود. ترنر توضیح می دهد: "الگوی کاشت نامنظم در طبیعت فراوان است اما در سیستم های ساخته بشر نادر است. این الگوهای نامنظم، این سیستم را انعطاف پذیر از چیزی می کند که در غیر این صورت خواهد بود." ترنر می گوید: "این سیستم به طور قابل ملاحظه ای با ثبات است، دوباره باید تاکید کنم که بدون هیچ گونه برنامه ریزی! ثبات نتیجه یک فرآیند خود سازمان یافته کارآمد اما به شدت ساده است و این اتفاق بسیار سریع می افتد و ده سال زمان لازم نیست تا سیستم به این موقعیت دست یابد."

الگودهی فضایی اغلب در اکوسیستم به عنوان یک فرآیند خود سازمان دهی شده که ناشی از بازخورد بین موجودات زنده و محیط فیزیکی رخ می دهد اتفاق می افتد. لنسینگ توضیح می دهد: "تراس های برنج صدساله بالی همچنین از بازخورد بین تصمیمات کشاورزان و محیط زیست که موجب گذار از مقیاس محلی به جهانی می شود به وجود آمده اند. مدل ما برای نخستین بار نشان می دهد که انطباق با یک سیستم انسانی-طبیعی می تواند در خود سازمان دهی بسیار موثر باشد."

زمین های کشت برنج بالی می تواند به عنوان مثالی که نشان می دهد تحت شرایط خاص این امکان وجود دارد که به وضعیت پایداری دست یافت که منجر به دست یافتن به حداکثر بازده برای تمامی افراد باشد مورد استفاده قرار گیرد، وضعیتی که درآن هر نفر تصمیم مستقل و آزادانه می گیرد.

مترجم: بهاران پدرام