روایت بازرگان ونیزی از شکار در دوره صفوی: ١٠ هزار حیوان وحشی را کشته‌اند

پیترو دلاواله، بازرگان ونیزی که در دوره شاه عباس یکم صفوی به ایران آمده است، از «ذوق غیر عادی و عجیب ایرانیان» یاد می‌کند که البته «هیچ‌یک از آنها از این جهت به پای شاه نمی‌رسند». او در اصطبل شاه که دور از قصر سلطنتی بوده یک مناره دیده است که «از صدر تا ذیل آن از کله بزهای کوهی و حیوانات وحشی دیگری ترکیب شده، که یک شاه یا یکی از خویشان او که سازنده منار بوده است؛ در یک وهله شکار، همه آنها را زده است ... این منار بلند است و کلّه‌ها یکی در کنار دیگری قرار گرفته و تعداد آنها به چندین هزار می‌رسد». باز در جایی دیگر به شکار شاهانه گیلان اشاره می‌کند که «از هشت تا ده هزار حیوان وحشی از قبیل بزکوهی و گوزن و گراز و خرس را کشته‌اند و تازه تعداد آهوهای شکارشده، وارد این محاسبه نیست». این که شکار، در دوره‌هایی از تاریخ به شیوه‌های غیر عادی در میان مردمان برخی کشورها رواج گسترده داشته، از آن‌رو مهم به نظر می‌آید که در همان دوره‌ها مردمان سرزمین‌هایی نیز بوده‌اند که از این رفتار خود را برکنار می‌داشته‌اند. هندی‌ها در زمره همین‌ها به شمار می‌آیند که دلاواله در دوره صفوی به این مساله اشاره می‌کند «تشریفات مذهبی هندی‌ها مختلف است و کسانی که به معتقدات مذهبی خود پای‌بند هستند، نه تنها هیچ جانداری را به هلاکت نمی‌رسانند، بلکه حتی کشتن حشرات کثیف و آزاردهنده‌ای از قبیل شپش و غیره را نیز گناهی عظیم می‌شمرند و برعکس، آزادی حیوانات و نجات زندگی آنان را عملی بسیار پسندیده می‌دانند و غالبا پرندگانی را که در قفس هستند، یا آنها را زنده شکار کرده‌اند، به قیمت‌های گزاف می‌خرند و به آنها آزادی می‌بخشند».